Photobucket© all text rights reserved





urban / city / people / voices





L a b e l s :

2/11/2011

Η μηλόπιτα της γιαγιάς

 από την Στέλλα Σαμιώτη

Έκανα το σπίτι ανάστατο για να το βρω. Άνοιξα ό, τι κουτιά έχω και όλα τα συρτάρια μου, αλλά δεν ήταν πουθενά. Με τρεις μετακομίσεις μέσα σε ένα χρόνο- είμαι η χαρά της μεταφορικής- είναι απλά αδύνατο να θυμηθώ που έχω φυλάξει τα πράγματά μου. Ξαφνικά, μου ήρθε η αναλαμπή! Πήγα στην λινοθήκη –μια απλή ντουλάπα είναι ψωνάρα- πήρα μια καρέκλα και ψαχούλεψα στο πάνω μέρος, παρακαλώντας από μέσα μου να μην πέσω πάνω σε καμιά κατσαρίδα. Κι εκεί που άρχισα να απογοητεύομαι την βρήκα. Την τσάντα μέσα στην οποία έχω βάλει ένα κουτί, μέσα στο οποίο βρίσκεται ένα σημειωματάριο. Ε, σε αυτό το σημειωματάριο έχω γράψει τη συνταγή για τη μηλόπιτα της γιαγιάς μου, που μου έδωσε πριν τρία χρόνια.


Θα μπορούσα να είχα πάρει τηλέφωνο να την ρωτήσω, αλλά ήταν περασμένα μεσάνυχτα. Τρελαίνομαι να μαγειρεύω το βράδυ. Πήγα στο ψυγείο και έψαξα τα ντουλάπια. Είχα όλα τα υλικά! Δεν υπάρχει περίπτωση να δώσω δημόσια τη συνταγή, πρόκειται για ένα οικογενειακό κειμήλιο. Την είχε εντοπίσει η γιαγιά μου στο βιβλίο του Τσελεμεντέ στη σελίδα 126. Ξεκινάω, λοιπόν, να πλάθω τη ζύμη, να προετοιμάζω τη γέμιση και οι μυρωδιές μ’ έστειλαν πολύ πίσω…

Σαν χθες θυμάμαι να μπαίνω στο σπίτι της και να κατευθύνομαι αμέσως στην κουζίνα. Την έβρισκα πάντα εκεί να φτιάχνει κάτι. Τώρα, βέβαια, έχει μεγαλώσει και κάθεται τις περισσότερες ώρες στο ντιβάνι της. Άνοιγε φύλλο για να φτιάξει σαρικόπιτες (τυλιχτές πιτούλες με τυρί, που μοιάζουν με σαρίκι), μαγείρευε βλίτα με πατάτες και κολοκυθάκια, μπουμπουριστούς χοχλιούς, μπακαλιάρο, κουνελάκι στιφάδο, φακές, γλυκό ψυγείου με πτι-μπερ Παπαδοπούλου και κρέμα Γιώτης (το συγκεκριμένο γλυκό ήταν πολύ γκουρμέ για τις γιαγιάδες τη δεκαετία του ’90). Ακόμη και τώρα που είμαι πλέον ολόκληρη γαϊδάρα, κάθε φορά που θα φύγω από Κρήτη για Αθήνα μαζί με το χαρτζιλίκι, το λάδι και την τσικουδιά, μου δίνει ένα πακέτο πτι-μπερ. «Για το ταξίδι» μου λέει και την αγκαλιάζω σφιχτά.

Την θυμάμαι να προσπαθεί να στήσει πάνω στο τραπέζι της κουζίνας τον μακαρονοπαρασκευαστή και να βλαστημάει αγανακτισμένη «άμε στο καλό σου διάολε!» και αμέσως μετά να σταυροκοπιέται και να λέει «Θεέ μου, σχώρα με...». Χωρίς πλάκα, τις πρώτες υπαρξιακές μου αναζητήσεις τις είχα στην κουζίνα της γιαγιάς μου. Πήγαινα -και καλά- να τη βοηθήσω να φτιάξουμε πίτες, αλλά εγώ ήμουν μικρό παιδάκι και βαριόμουν του θανατά. Καθόμουν στην καρέκλα δίπλα της και κοιτούσα την πόρτα του ψυγείου και παραδίπλα το κουτί που έβαζε μέσα τα σαλιγκάρια και το μυαλό μου ταξίδευε…

Μετά έπλενα τα πιάτα, για να την ξεκουράσω. Κοιτούσα έξω από το παράθυρο τη φούξια βουκαμβίλια που μαδιόταν συνεχώς και την απλωμένη μπουγάδα της. «Ζωγραφιά η μπουγάδα σου κυρία Ευαγγελία» λέγανε οι γειτόνισσες παλιά, θαυμάζοντας τη συμμετρία με την οποία άπλωνε τα σεντόνια και τα φορέματά της. Τώρα που είπα φορέματα… Η γιαγιά μου δεν έχει φορέσει παντελόνι ποτέ στη ζωή της. Ποτέ! Αλλά έχει αποδειχθεί αντράκι άπειρες φορές. Πριν δέκα μέρες γλίστρησε ενώ άπλωνε τα ρούχα στην απλώστρα. Χτύπησε, αλλά δεν παραπονιέται. Το τσιπάκι της γυναικείας γκρίνιας ανακαλύφθηκε πιο μετά.

Έβαλα τη μηλόπιτα στο φούρνο, ξεκίνησα να καθαρίζω την κουζίνα και άρχισα να πλένω στο νεροχύτη. Οι γονείς μου είχαν πάρει πριν καμιά δεκαριά χρόνια στη γιαγιά μου ένα πλυντήριο πιάτων. Δεν της άρεσε καθόλου. Αφού πέρασε καιρός και το χρησιμοποιούσε μόνο όταν ήταν μπροστά η μαμά μου, μια μέρα το πλυντήριο εξαφανίστηκε. Την άκουσα να λέει στη θεία μου. «Επιτέλους βγάλαμε και ‘κειονά τον διάολο απ’ τη μέση! Έπιανε όλο τον τόπο!».

Πέρασαν τα σαράντα λεπτά και η μηλόπιτα ψήθηκε. Την χάραξα σε διαγώνια κομμάτια όπως το κάνει η γιαγιά μου και δοκίμασα. Κυρία Ευαγγελία το έκανες πάλι το θαύμα σου! Όπως όταν μου δίνεις ρούχα σου. Τα μεταποιώ ελαφρώς και όλες με ρωτάνε από πού τα αγόρασα. «Είναι βίντατζ χρυσό μου!» λέω. Θα την πάρω αύριο να της το πω και να θυμηθώ να μου δώσει και τη συνταγή για το ζυμωτό ψωμί. Είμαι σίγουρη πως ό,τι ώρα κι αν την πάρω, εκείνη θ’ απαντήσει. «Την ευκή μου να ‘χεις παιδί μου…»



2 σχόλια:

Patsman είπε...

"Οικογενειακό κειμήλιο" που βρίσκεται "στο βιβλίο του Τσελεμεντέ στη σελίδα 126"! Φοβερή ατάκα... Καλημέρες!

DigiMyth είπε...

Αν δώσεις τη συνταγή θα τιμώ το ονομά σου. Αν τι κρατάς μόνο για σένα τι θα κερδίσεις;

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...