Γεμίσαμε φόλες…

από την Αλεξία Zed

Ήμουν το πρώτο παιδί που γεννήθηκε στην οικογένειά μου -αυτό ίσχυε και για τα επόμενα δεκαοχτώ χρόνια της ζωής μου, μέχρι που απέκτησα έναν ετεροθαλή αδελφό. Ωστόσο, μέσα στο σπίτι, όταν γεννήθηκα, υπήρχε ακόμα μια μικροσκοπική ύπαρξη, που έτρεχε στα πόδια μας, μας μαστίγωνε με την ουρά από τη χαρά του κι άκουγε στο όνομα Μίκι. Ο Μίκι ήταν ένα σκυλάκι, διασταύρωση τσιουάουα και πίντσερ, ιδιαίτερα έξυπνο για το μπόι του, αλλά όχι ιδιαίτερα φιλικό. Όταν γεννήθηκα λοιπόν, ο Μίκι ήταν ήδη 8 ετών – η μητέρα μου τον υιοθέτησε στα φοιτητικά της χρόνια στη Γαλλία. Της είχε τόση αδυναμία, που όταν με θήλαζε, καθόταν στο ένα μέτρο από την πολυθρόνα και δεν άφηνε ούτε τον πατέρα μου να πλησιάζει. Η ιερή στιγμή του θηλασμού ήταν κατανοητή από αυτό το μικρό ζωάκι, που προσπαθούσε να παρέχει προστασία στην αφεντικίνα και το σπαστικό της μωρό. Όταν ήμουν τριών ετών ο Μίκι χάθηκε, μας τον έκλεψαν, έτσι μου είπαν.

Χαμούρ

από τον Φοίβο Νομικό

«Άσπρα μούρα, μαύρα μούρα, είσαι μια παλιοχαμούρα», φώναζα ιδροκοπώντας και βουτώντας τα δάχτυλά μου στο χλιαρό υγρό. Το αλεύρι είχε κολλήσει στα λιγοστά ρούχα, στα μούσια, στα μαλλιά μου κι εγώ το πετούσα από ψηλά στην ξύλινη γαβάθα ΙΚΕΑ για να κάνει συννεφάκι. Οι πίτσες, απ' τη Βουλγαρία ή όχι, θέλουν φροντίδα, χρόνο και μαλάξεις μέχρι να φουσκώσουν ικανοποιητικά. Χωρίς να 'χω σκοπό συγκεκριμένο, είχα αρχίσει να παιδεύω ένα ζυμάρι, τουρκιστί χαμούρ. Ήμουν ανέκαθεν λάτρης των προϊόντων ζύμης, αλλά στο τελικό τους αποτέλεσμα, καθώς το μπάχαλο της προετοιμασίας θεωρούσα πάντοτε ότι δεν είναι για μένα. Ποτέ ως τα σήμερα δεν είχα φανταστεί τι χαρά προκαλεί το ζύμωμα. Εντάξει, η μαγειρική κι η ζαχαροπλαστική θέλουνε μεράκι και κόπο, αλλά τα ζυμάρια ειδικά, θέλουνε έρωτα. Πρέπει να προχωράς βήμα-βήμα, με υπομονή, προσοχή να μην κολλήσεις χωρίς λόγο, θέλει μαγιά για να φουσκώσει, θέλει να λερωθείς, θέλει να βάλεις χέρι, θέλει το χάδι του. Αν δεν τ' αφήσεις να φουσκώσει μόνο του στη ζεστούλα του και το βιαστείς, θα λασπώσει γρήγορα. Αν τ' αργήσεις πολύ θα ξινίσει.

Γόβες μολότοφ…

από τον Γρηγόρη Μπέκο

Όταν οι δυο ανιψιές μου συζητούν για το πόσο προκλητικά τους συμπεριφέρεται ένα καινούργιο ζευγάρι γόβες μέσα απ' τη βιτρίνα, αρχίζω να φοβάμαι. Τα βλέμματά τους σκοτεινιάζουν. Είναι η στιγμή που αλλάζει ακόμα κι η γεύση του καφέ που πίνω μαζί τους, είναι η στιγμή που ο αέρας γίνεται πνιγηρός και η ατμόσφαιρα στυφή. Κι αρχίζω να φοβάμαι περισσότερο, όταν πλέον με έχουν πείσει πως θα έκαναν ακόμα και εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων για να τις αποκτήσουν. Τις άκουγα να μιλούν για την επικείμενη θριαμβευτική έφοδό τους στο σικάτο μαγαζί του Κολωνακίου και νόμιζα ότι ήμουν σε κάποια υπόγα στρατιωτικού σχεδιασμού κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Φαντάστηκα, ντροπή μου το ξέρω, την ανιψιά(1) στα χακί, με κράνος και άρβυλα, να ρίχνει μια χειροβομβίδα στους εχθρούς που μ’ αλαλαγμούς ζώνανε απειλητικά τις μοναδικές γόβες της, τις άλλες κυρίες δηλαδή που τόλμησαν να θελήσουν, άκου τώρα όνειδος, κάτι που είχε λιμπιστεί η ίδια και για το οποίο θα έφτανε μέχρι και στο Κακουργιοδικείο – αρκεί, εννοείται, να φορούσε ενώπιον των δικαστών τις συγκεκριμένες γόβες…

Είχα πιει, δεν θυμάμαι…

 από την Αλεξία Zed

Ξύπνησα μεθυσμένη, παραπατούσα, μέχρι να φτάσω από το δωμάτιό μου στην κουζίνα σκουντούφλησα σε όλους τους τοίχους. Σε μια ώρα έπρεπε να είμαι στη δουλειά, πριν τέσσερις ώρες ήμουν με ένα ποτό στο χέρι, όρθια και κεφάτη. Η κακή βδομάδα από το πρωί της Δευτέρας φαίνεται!

Με ξύπνησε ο ήχος μηνύματος του κινητού. Μα καλά, πως ξύπνησε τόσο πρωί η Τζένη-τζεν, αναρωτήθηκα, αφού υποχρεώσεις δεν είχε και απ’ όσο θυμόμουν, ξενύχτησε μαζί μου. Διαβάζω πολλές φορές το sms μέχρι να καταλάβω τι λέει. Είχε πέσει η τσάντα της δίπλα στο αυτοκίνητο, έξω από το σπίτι της, το ξημέρωμα, κάποιος το βρήκε και της χτύπησε το κουδούνι (πρωϊνιάτικα) να της το δώσει. Της τηλεφωνώ αμέσως, να μάθω αν το τσαντάκι παραδόθηκε σώο κι αβλαβές, ή είχε αντικατασταθεί με τσαντάκι- μαϊμού. Άλλωστε άδειο ήταν, ένα λιπ γκλος είχε μέσα μόνο, τα λεφτά μας τα είχαμε πιει σε ψηλά ποτήρια (ψιλά γράμματα…), επομένως μόνο το ίδιο άξιζε να κλέψει κανείς!

Η μηλόπιτα της γιαγιάς

 από την Στέλλα Σαμιώτη

Έκανα το σπίτι ανάστατο για να το βρω. Άνοιξα ό, τι κουτιά έχω και όλα τα συρτάρια μου, αλλά δεν ήταν πουθενά. Με τρεις μετακομίσεις μέσα σε ένα χρόνο- είμαι η χαρά της μεταφορικής- είναι απλά αδύνατο να θυμηθώ που έχω φυλάξει τα πράγματά μου. Ξαφνικά, μου ήρθε η αναλαμπή! Πήγα στην λινοθήκη –μια απλή ντουλάπα είναι ψωνάρα- πήρα μια καρέκλα και ψαχούλεψα στο πάνω μέρος, παρακαλώντας από μέσα μου να μην πέσω πάνω σε καμιά κατσαρίδα. Κι εκεί που άρχισα να απογοητεύομαι την βρήκα. Την τσάντα μέσα στην οποία έχω βάλει ένα κουτί, μέσα στο οποίο βρίσκεται ένα σημειωματάριο. Ε, σε αυτό το σημειωματάριο έχω γράψει τη συνταγή για τη μηλόπιτα της γιαγιάς μου, που μου έδωσε πριν τρία χρόνια.

Ο "ομιλούν" κάδος

από την Μαριλένα Βρανά

Σκουπίδια: τα καταναλωτικά απόβλητα μιας χρεωκοπημένης κοινωνίας. Πολύ βαρύ. Θέαμα ντροπής: η συσσώρευση των απορριμάτων στους δρόμους τις εορταστικές μέρες προκαλεί την αγανάκτηση των πολιτών. Εκτός εποχής. Ομιλούντες κάδοι: η νέα ανέλπιστη ατραξιόν για κάθε περαστικό περιπατητή σε πλατείες και κεντρικούς πεζόδρομους. Αυτό μάλιστα!

Ε, ναι λοιπόν ήρθε η ώρα της αναγνώρισης και για τον τενεκέ-ξεγάνωτο! Ως εδώ η περιφρόνηση και η έκφραση αηδίας μπροστά σε κάθε υπερχειλισμένο πράσινο κάδο, ως εδώ το επιδεικτικό κλείσιμο της μύτης και τα απαξιωτικά «πουφ»! Ο ομιλούν κάδος είναι ένας νέος σύμμαχος στην πράσινη ανάπτυξη, που πολιτισμένα χάσκει προς το μέρος σου, ώστε να εναποθέσεις το άδειο κυπελλάκι του παγωτού, το ζαρωμένο πακέτο Marlboro, τον περασμένης εβδομάδας Αστρολόγο. Περνώντας για πρώτη φορά από μπροστά του τον κοιτάς ξαφνιασμένα και καχύποπτα σαν μαραφέτι-δάκτυλο της τοπικής αυτοδιοίκησης.. «Σιγά, μ’ αυτά παριστάνουν τάχα μου ότι νοιάζονται για την πόλη! Δεν κοιτάνε να στείλουν κανένα απορριματοφόρο…» σκέφτεσαι . Ύστερα τον συνηθίζεις, σπας πλάκα μαζί του, απαθανατίζεις σε βίντεο στο κινητό σου την μαγνητοφωνημένη φράση και την ακούς ξανά και ξανά όταν βαριέσαι αφόρητα μέσα στο αμφιθέατρο. Όσο κι αν το διακωμωδείς όμως ο ομιλούν κάδος έχει τη γοητεία του…

e-δανεικά Παρίσια

από τον Δημήτρη Λιόλιο

Νομίζω ότι υπάρχει η στιγμή που ο καθένας συνειδητοποιεί ότι η ουσία των πραγμάτων κρύβεται στην απλότητα τους. Ή καλύτερα η αναγωγή στην οικειότητα που θέλει ή θα ήθελε να έχει με πρόσωπα, καταστάσεις και ιστορίες. Τόσο απλά. Τα πάντα γύρω δεν συνωμοτούν για τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από τον τρόπο που προέκυψαν ή τις βάσεις που επέλεξες να συμπεριφερθείς κάτω από ορισμένες συνθήκες. Είναι όντως γοητευτικό να ψάχνεις το μέσα, να το γυρίζεις ανάποδα και να του δίνεις χρόνο. Μόνο που αυτή την πραγματικότητα δεν αφορά κανέναν. Είναι υπόθεση αυστηρά προσωπική, η όποια χρήζει δουλειάς και αφοσίωσης. Ναι... Ισχύει πως αν δεν έχεις εσένα, τουλάχιστον εν μέρει, δεν μπορείς να έχεις τίποτα άλλο. Ακόμη κι αν βρίσκεσαι σε εσωτερικό πόλεμο, αυτό σημαίνει νίκη κατά κράτος. Είναι πρόκληση, ξέρω, αλλά συνεχίζω να πιστεύω πως στην πορεία βγαίνεις κάτι άλλο. Όταν  κάνεις χώρο - κερδίζεις λάμψη.

Εκεί που η Αναξαγόρα αγκαλιάζει την Μενάνδρου...

από την Λορύ Μπαραζιάν

Όλοι μου έλεγαν να μην το επιχειρήσω. Ένα σαράκι με έτρωγε. Κάτι με προκαλούσε και δε μπορούσα να κρατηθώ. Το μείγμα της αδρεναλίνης και του καθήκοντος είχαν κάνει ένα δυνατό κοκτέιλ αισθημάτων μέσα στο στομάχι μου. Αιτία ήταν το ρίσκο. Αφορμή η πτυχιακή μου. «Δε θα ’ναι σωστή η έρευνα μου αν δεν πάω» επέμενα με την επιμονή ενός οκτάχρονου παιδιού που προσπαθεί να πείσει τη μαμά του να του αγοράσει το νέο ζευγάρι παπούτσια, με ροδάκια και κόκκινα φωτάκια. Όσο αντιλαμβανόμουν ότι κανείς δεν πίστευε σε αυτό τόσο επέμενα…

Η συνάντηση του Ονούρ – μπέη με τον Ομέρ Βρυώνη

από τον Φοίβο Νομικό

«Ρε, που πάμε ως χώρα; Που πάμε άμα 400 χρόνια σκλαβιάς τα λέμε ευημερία, ρε; Γαμήστε τα όλα! Σβήστε τη θρησκεία, σβήστε την ιστορία, σβήστε όλα τα εθνικά χαρακτηριστικά. Η σκλαβιά ήταν ευημερία, θέλαμε άλλα 400 χρόνια, από λάθος κάναμε επανάσταση» φώναζε έξαλλος απ' το μικρόφωνο του Real FM ο Γιώργος Τράγκας. «Απορώ πώς «μέθυσε με τ' αθάνατο κρασί του '21» ο κ. Βερέμης, αφού -σύμφωνα με νεώτερες αναστοχαστικές έρευνες- ήταν λεμονάδα!.. Επίσης, «αφού από τους τέσσερις σκοτεινούς αιώνες της τουρκικής κατοχής, οι πρώτοι τρεις ήταν τόσο φωτεινοί, γιατί πήγαιναν οι γκιαούρηδες ρωμιοί, βλάχοι, αρβανίτες και γραικοί από εξέγερση σε εξέγερση κι από σηκωμό σε επανάσταση; Λεμονάδες πίνανε κι αγριεύονταν;» έγραφε ο ΣΤΑΘΗΣ (“Ε”, 28/1/11).

Περισσότερο θάρρος, λιγότερη αλήθεια

από την Αλεξία Zed

Θάρρος ή αλήθεια; Το αγαπημένο μου παιχνίδι. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να ξεστομίσουν ένα μυστικό απ’ το να κάνουν κάτι παράτολμο; Η αλήθεια είναι σαν ηλεκτρική σκούπα, που ρουφάει τη νεραϊδόσκονη. Η αλήθεια σκοτώνει τη μαγεία και καμιά φορά πονάει. Προτιμώ να έχω κότσια κι ας λέω μερικές φορές παραμύθια. Το προτιμώ. Και το εφαρμόζω, όπως έχω αποδείξει πολλάκις. Η ιδέα μου λοιπόν, είναι ως εξής: Ας παίξουμε, μέσα σε ένα αθηναϊκό μπαρ…

Είναι Κυριακή βράδυ και έχω βγει με κοριτσοπαρέα για ένα χαλαρό- το χαλαρό με το οποίο ξεκινάει μια διόλου χαλαρή εβδομάδα. Η Τζεν-τζεν, κοντούλα, ξανθούλα και χαριτομενούλα, μαζί με το φρουτένιο κοκτέιλ της κατάπινε και τη γλώσσα της. Η Κωνβονταφόν, πιο τολμηρή, μελαχρινή και έτοιμη για όλα, γελούσε πονηρά και τα μάτια της γυάλιζαν πίσω από τα κοκάλινα γυαλιά. Η Ντράνα, κοκκινομάλλα, έπαιζε με τη μπούκλα της και μασούσε αμήχανα τον δυόσμο που διακοσμούσε το μιλκ-φρουτ-παντς. Θάρρος ή αλήθεια; Η ξανθιά της παρέας διάλεξε τα εύκολα. Πόσο εύκολο όμως είναι να παραδεχτείς αν ο τάδε κάνει καλύτερο σεξ από τον γκόμενό σου;

Χώρα από καπνό...

από την Ελένη Τσαλκιτζή

Η τελευταία γόπα του πακέτου στέκεται όρθια στο τασάκι. Σαν να μη θέλει να οριζοντιωθεί με τις υπόλοιπες μέσα στις στάχτες. Κάθεται εκεί καμαρωτή χωρίς να παραδέχεται την ήττα της. Κοιτάζω το φίλτρο. Καφέ σκούρο. Κατευθύνομαι μηχανικά προς το περίπτερο για να πάρω καπνό αυτή τη φορά. Στοιχίζει λιγότερο, έτσι μου είπαν. Επιπλέον είναι και πιο ευχάριστος, μου είπαν. Κι εγώ τους πίστεψα. Τώρα μου λένε να το κόψω. Τώρα δεν θέλω να τους πιστέψω. Στην Ελλάδα όλα ξεκίνησαν σαν αστείο. Θα απαγορευτεί το κάπνισμα είπαν κι αυτή η προοπτική αντιμετωπιζόταν με γάργαρα γέλια. Ήταν η εποχή που δεν απαγορευόταν τίποτα. Η τιμή του πακέτου ήταν εξευτελιστική. Κάπνιζες στο τρένο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού σου, στο σινεμά, στη δουλειά σου. Αυτή η χώρα μεγάλωσε με καπνό…

pre...Ζω / πρέζα

από τον Δημήτρη Λιόλιο

Αθήνα/Κέντρο/Πλατεία Κοραή

   

Φιλαράκι έχεις ώρα;

(Διστακτικά...)

- Επτά παρά τέταρτο.

(Κάνει να φύγει αλλά επιστρέφει.)
  
Να σου πω... Ήμουν ναρκομανής.

(Ψελλίζει. Καταλαβαίνω ότι με κοιτάει επίμονα. Χαμηλώνω το βλέμμα. Ρωτάει αν του  φαίνεται. Έχω την εντύπωση ότι στο πρόσωπο μου εμπεριέχεται σχόλιο. Ετοιμάζομαι να απαντήσω ψευδώς. Το μετανιώνω τελευταία στιγμή...)

              

Φαίνεται...

Τα κλειδιά της επιτυχίας

 από την Στέλλα Σαμιώτη

Η Κ. ξύπνησε από το θόρυβο που έκανε ο Λ. καθώς ετοιμαζόταν. Δεν είχε ξημερώσει ακόμη, ήταν πολύ νωρίς. Ο Λ. θα παρουσιαζόταν σε λίγη ώρα στη μονάδα του και ντύθηκε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Έβαλε τα στρατιωτικά του ρούχα, έφτιαξε το σακίδιό του, την φίλησε στα χείλη, της ψιθύρισε γλυκά στο αφτί «καλή επιτυχία» κι έφυγε. Η Κ. κοιμήθηκε ξανά και σηκώθηκε δύο ώρες αργότερα. Έφτιαξε τον καφέ της και κάθισε μπροστά στον υπολογιστή για ένα γρήγορο τσεκάρισμα των ηλεκτρονικών μηνυμάτων της. Μετά από λίγο ετοιμάστηκε και με το βιογραφικό στο χέρι, ξεκίνησε με μεγάλη αυτοπεποίθηση να πάει στη συνέντευξη που τόσο καιρό περίμενε…

Οι γριές μου κι εγώ…

από τον Γρηγόρη Μπέκο

Υπάρχουν δυο ειδών γριές, κατά την κουλή μου άποψη, των αγαπημένων σας γιαγιάδων εξαιρουμένων φυσικά. Οι γριές που βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που αναμετρήθηκες μαζί τους και οι γριές που σε ξαφνιάζουν ευχάριστα τη στιγμή ακριβώς που θα ορκιζόσουν στα ιερά και τα όσια πως ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Σε αυτές τις δυο χοντροκομμένες κατηγορίες κατέληξα ύστερα από πολλά χρόνια επαχθούς συγχρωτισμού μ’ ένα σωρό κυρίες στα διάφορα μέσα συγκοινωνίας και επικοινωνίας. Εκεί πέρα μέσα συναντάς ό,τι να’ ναι, όπως έχουν καταδείξει πάμπολλες κωμικοτραγικές εμπειρίες, και επιπλέον ξεκινάς τη μανούρα όποτε νομίζεις πως πρέπει να ανάψουν τα αίματα. Τα δικά σου ή των άλλων, μικρή σημασία έχει όταν τα νεύρα πρέπει να ξεσκουριάσουν…

Το σπίτι με τα ροζ τούλινα μπαλκόνια

από την Μαριλένα Βρανά

Σπιτάκια φρεσκοασβεστωμένα με χαμηλές στέγες και μπλε παράθυρα. Πύργοι με μπροκάρ υφάσματα, κινέζικες πορσελάνες και μυστικές καταπακτές. Αχανή minimal lofts με πλεξιγκλάς καρέκλες Philip Starck και πληθώρα από μεταλλικά ασημένια gadgets. Σπίτια εκ διαμέτρου διαφορετικά στο χώρο, στο χρόνο, στους ιδιοκτήτες…

Περνώντας από τον δρόμο της Καστέλλας με τα συγγενικά μεταξύ τους πολύχρωμα διατηρητέα, το μάτι μου με μεγάλη έκπληξη έπεσε σε ένα συγκεκριμένο, χρώματος ροδί με μικρά μαύρα μπαλκονάκια. Τα μικρά μαύρα μπαλκόνια δεν είχαν γλάστρες από γεράνια, ούτε απλωμένα ρούχα. Ήταν τυλιγμένα γύρω γύρω με αχνό κουφετί ρόζ τούλι τόσο ελκυστικά στα μάτια μου όσο και μία πυραμίδα από παστέλ macaron τυλιγμένα σε χρωματιστό σελοφάν. Έψαξα στην τσάντα μου αλλά δεν είχα μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή. Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο σκέφτηκα. Ίσως βαφτίζουν κάποιο κοριτσάκι και έχουν στολίσει και το σπίτι. Δεν ήθελα να λήξω όμως τόσο άδοξα αυτή την εικόνα. Άρχισα να πλάθω τη δική μου εκκεντρική ηρωΐδα, τη μοναδική ένοικο του νεοκλασικού με τα ροζ μπαλκόνια.

Ο σκούφος πήγε με τα πόδια…

 από την Λορύ Μπαραζιάν

Ήταν μια από αυτές τις αλλοπρόσαλλες μέρες που όλα σου πάνε στραβά. Έχει συμβεί σε όλους μας. Επιπλέον είχε γενική, εικοσιτετράωρη απεργία των μέσων μαζικής μεταφοράς. Κατεβαίνοντας από τη δουλειά συνειδητοποιώ ότι έξω βρέχει καταρρακτωδώς και όπως πάντα δεν κουβαλάω ομπρέλα. Νεύρα, δυσανεξία και παράπονο με συνόδευσαν μέχρι την λεωφόρο Αμαλίας στο Σύνταγμα για να πάρω ταξί. Κι εκεί που νιώθεις μουντζωμένος από την τύχη και τη μοίρα (μαζί), αρκεί ένα απρόσμενο περιστατικό για να πεις στον εαυτό σου «είσαι καλά, κόψε τη γκρίνια, βούλωσέ το και δες τον πόνο του άλλου»…

Η αθωότητα και η +τακτική ομάδα

από τον Φοίβο Νομικό

Είναι έννοιες διαφορετικές, αν όχι αντίθετες και αντίστροφες, καθώς η διαστροφή μας χαρακτηρίζει, τον καθένα ξεχωριστά και όλους μαζί. Ξεπερνώντας το πεζό, πώς και πότε γνωριστήκαμε, πού και πόσο λιώσαμε και τα σχετικά, θα προσπαθήσω να σας δώσω κάποια ινσάιντ ίνφο για το ποιόν του συνόλου, αλλά κι ένα-ένα τα απαρτίζοντα (την ομάδα) μέλη ξεχωριστά.

Αυτό το συμπίλημα διαστροφών που γράφει σε τούτο δω το ιστολόγιον, εκτός από μια φυσική ροπή στην τέχνη, ή μάλλον στις τέχνες τις καλές γενικώς, έχει και πολλά εγγενή ελαττώματα. Πρώτον και κυριότερον, το αλκοόλ. Άλλοι σε έκδοση ουισκακίου, άλλοι σε μορφή κρασιού, άλλες σε μαρτίνι αγγούρι, άλλοι σε μπύρες, άλλοι σε ρακές, είμαστε όλοι οινόφλυγες του κερατά. Το οινόπνευμα μας δίνει χαρά, στιγμές έμπνευσης, το θάρρος να τραγουδήσουμε ή να ερωτοτροπήσουμε απροκάλυπτα κι ανεξέλεγκτα, ή απλά μια κλωτσιά στα οπίσθια για να βουτήξουμε ακόμα πιο βαθιά στο βούρκο. Ή μήπως να πω το έτι βαθύτερον, εις τέλμα αβυσσαλέον, καθόσον τυγχάνουμε και καθαρευουσιολάγνοι;

Μια βραδιά, μικρή σαν σπίθα!

 από την Αλεξία Zed

Περίγραψέ το... Γεύση από μαύρο ρούμι, εικόνες από ένα μπλε ξημέρωμα, ήχος ένα διαρκές βουητό στα αφτιά από πολύ δυνατή μουσική, μυρωδιά ξινόμηλο, αφή… Τις προάλλες είχα μια συζήτηση, για το «πότε πραγματικά περνάμε καλά και πότε όχι». Πριν λίγο γύρισα από κάπου και σκεφτόμουν αυτές τις κουβέντες, που κανείς –σε εκείνη τη συζήτηση- δεν μπορούσε να βάλει σε μία σειρά. Αφού το σκέφτηκα πολύ όμως κατέληξα… Έχεις περάσει καλά, όταν γυρνώντας σπίτι σου το βράδυ μπορείς να νιώσεις πως ό,τι έζησες μπορεί να επαναληφθεί στο μυαλό σου μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, μέσα σε μια στιγμιαία σκέψη, σαν όλο το βράδυ να διήρκησε όσο διαρκεί η ζωή ενός σπίρτου…

Σινεμά... το κολάδικο!

από την Στέλλα Σαμιώτη

Το ζευγαράκι μπαίνει βιαστικά στην σκοτεινή αίθουσα του κινηματογράφου. Έχουν ξεκινήσει να προβάλλονται οι διαφημίσεις και οι λίγοι θεατές βρίσκονται ήδη στις θέσεις τους. Αποφασίζουν γρήγορα να καθίσουν στη δεξιά μεριά, στη μέση περίπου της αίθουσας. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά και οι δύο αντιλαμβάνονται έναν περίεργο ήχο που έρχεται από τις πίσω σειρές. Κοιτάζονται μεταξύ τους απορημένοι. Η κοπέλα χαζογελάει διακριτικά και δε λέει τίποτα. Ο παράξενος ήχος συνεχίζεται και γίνεται πλέον σαφές ότι πρόκειται για ήχο που παράγεται απ’ έναν άνθρωπο που δέχεται μια «περιποίηση» ερωτικής φύσεως…

Ο γύρος του κόσμου σε δύο μπούτια

από τον Φοίβο Νομικό

Άκουσα με περισσή συγκίνηση το ολοκαίνουριο τραγούδι του Γιάννη Σαββιδάκη που επιγράφεται «Τα μπουτάκια». Μου το έστειλε προχτές στο ΣυΣιφώνι (κοινώς ΓιουΤιούμπ) ένα υπέροχο ζεύγος μπουτακίων, θεωρώντας πως θα έπρεπε να πάρω το κοπιράιτ. Γνωρίζοντας απ' το «δέκα μάγισσες τα δάχτυλά σου» την προτίμηση του καλλιτέχνη στη σάρκα δεν εξεπλάγην αρκούντως. Απλά απόλαυσα το στίχο, ιδιαίτερα το σημείο που λέει «ν' ανάψεις τα φωτάκια μου ξανά»…

Εμείς οι άρρενες, όσον και αι θήλεις, έχουμε μια τάση να παρακάμπτουμε τα μπουτάκια όταν ακτινογραφούμε, ως ο Σούπερμαν, τους στόχους μας. Δίνουμε προτεραιότητα σε σημεία πονηρά που ξεγελούν, όπως κωλαράκια, βυζάκια και τα τοιαύτα. Λες και δεν ξέρουμε την ύπαρξη των γουόντερμπρα… Τα μπουτάκια, όμως, δεν λένε ποτέ ψέματα. Με τα μπουτάκια μπορείς να κάνεις το γύρο του «κόσμου», να τα σακουλευτείς όλα. Τα βλέπεις και καταλαβαίνεις αν ο άλλος, ή η άλλη, έχουν φάει του κόσμου το γύρο. Για την ερωτογενή τους δράση, ως επίκεντρο ενός πιθανού σεισμού, παραθέτω παλαιότερο πόνημα το οποίο εγράφη σε δύσκολες εποχές. Αντιγράφω…

Για καμπινέ καταστάσεις...

από την Μαριλένα Βρανά

Τender is the night στο Κολωνάκι... Στo μόνο στέκι που, αν καταφέρεις και περάσεις το ιερό τέμενος της πόρτας με τις κατάλληλες δεήσεις, γίνεσαι κι εσύ ένα με το ανάλογο fusion γαϊτανάκι. Τρέντυ τυπάκια με trademark καρώ πουκάμισα, χαλαρές εναλλακτικές μορφές με ξεχειλωμένα μακώ και comme il faut δεσποινίδες με τσιτωμένο ύφος, όσο και η περίμετρος της pencil skirt τους, λικνίζονται ρυθμικά -like a mashed potatoe- σε ροκαμπίλι ρυθμούς. Η βραδιά κυλά ευχάριστα, με το ένα πόδι σηκωμένο σαν τον πελαργό, για ένα στιγμιαίο αιμάτωμα της γάμπας και καραδοκώντας με δήθεν ανέμελο ύφος έξω απ’ την τουαλέτα. Είτε για να πουδράρεις τη μύτη, είτε για να ανασηκώσεις το χαμηλοκάβαλο καλσόν είτε, αν έχεις την υπομονή του Βούδα, να επιχειρήσεις το αυτονόητο... Η τουαλέτα όμως εξελίσσεται στο απόλυτο –Αξίζει να το δεις και να το ζεις-πλατώ για κάθε αναξιοπαθούντα... 

Μητέρα... διπλανής πιάτσας.

από τον Δημήτρη Λιόλιο

Υπάρχει μια πληθωρική κυρία που κάνει πιάτσα σε ένα δρόμο πίσω από τη λεωφόρο Συγγρού. Η εν λόγω, δεν συνηθίζει να φλερτάρει με ένταση τα περαστικά αγόρια. Καμιά φορά, την χαρακτηρίζουμε χαϊδευτικά και αυστηρά μεταξύ μας, νοικοκυρά σε απόγνωση. Όσο κατοικώ σ' αυτή την γειτονιά, πέντε και κάτι χρόνια, τυχαίνει να την βρίσκουμε μετά τα μεσάνυχτα στο ίδιο πεζούλι. Πότε μασουλά πασατέμπο και πότε κουβεντιάζει με τ' άλλα κορίτσια παρακάτω. Αυτές οριοθετούνται επαγγελματικά στον παράδρομο. Μετρά περίπου σαράντα κάτι χρόνια. Είναι ξανθιά. Το δέρμα της λευκό και χυμώδες. Αδύνατη, με βλέμμα απλανές και χαμένο στο πεζοδρόμιο. Κάτι που ίσως θα μπορούσε να μαρτυρά ενοχή.

O Αστραπόγιαννος στο Γκάζι…

από τον Γρηγόρη Μπέκο

Έτσι είναι. Τι διάολο, κάποια στιγμή τελειώνεις τις σπουδές σου κι έρχεται η μαρτυρική ώρα της ορκωμοσίας. Τα βαρετά λογύδρια των πρυτάνεων, τα λουλούδια που αγοράζεις τελευταία στιγμή απ’ την  Περσεφόνη της γωνίας (κι αναρωτιέσαι ώρες μετά αν ήταν πλαστικά), οι φωτογραφικές μηχανές που ξερνάνε φλας ωσάν ν’ απονέμονταν τα βραβεία Νομπέλ, οι συγκινημένοι γονείς, οι θολές αναμνήσεις, οι εκκολαπτόμενες ελπίδες, οι αναπόφευκτες αυταπάτες. Όλα αυτά μαζί…

Κι εσύ Αθηναίος;

από την Αλεξία Zed

Ανέκαθεν το ταξίδι από εδώ που μένω μέχρι την Αθήνα φαινόταν μακρύ, ανιαρό και ανούσιο. Με πηγαίνανε θέατρο, μόνο αυτό θυμάμαι από την Αθήνα τα παιδικά μου χρόνια… Κάποιες φορές, ανεβαίναμε με το σχολείο στην Ακρόπολη και επισκεπτόμασταν κάποιο μουσείο- ως εκεί. Εεε και σπανίως μια βόλτα στο Κολωνάκι, να δω καμιά βιτρίνα, άντε να κατέβω μια Βουκουρεστίου και μια Ερμού (ήταν οι μόνες που ξεχώριζα). Λίγο αργότερα, είμαι στη σχολή, όσο πιο μακριά από το κέντρο του Κέντρου γίνεται. Συγγρού, καλά είναι νομίζω.

Μεταφοιτητική πρεμούρα

από την Ελένη Τσαλκιτζή

Πριν από πέντε χρόνια -και κάτι- ήμουν ένα παιδί που μαζί με χιλιάδες άλλα είχε μόλις τελειώσει τις πανελλήνιες εξετάσεις. Τότε ήμουν από τα τυχερά παιδιά. Είχα περάσει τελικά στη σχολή που επιθυμούσα και το μέλλον ανοιγόταν μπροστά μου υποσχετικά. Σχέδια, γλέντια, μια φοιτητική ζωή που με περίμενε. Πέντε χρόνια –και κάτι- αργότερα, ζω ξανά με τους γονείς μου στην πόλη που μεγάλωσα. Με ένα πτυχίο στην πλάτη και πολλά, μα πάρα πολλά ερωτηματικά για αυτά που θα έρθουν.