Γεμίσαμε φόλες…

από την Αλεξία Zed

Ήμουν το πρώτο παιδί που γεννήθηκε στην οικογένειά μου -αυτό ίσχυε και για τα επόμενα δεκαοχτώ χρόνια της ζωής μου, μέχρι που απέκτησα έναν ετεροθαλή αδελφό. Ωστόσο, μέσα στο σπίτι, όταν γεννήθηκα, υπήρχε ακόμα μια μικροσκοπική ύπαρξη, που έτρεχε στα πόδια μας, μας μαστίγωνε με την ουρά από τη χαρά του κι άκουγε στο όνομα Μίκι. Ο Μίκι ήταν ένα σκυλάκι, διασταύρωση τσιουάουα και πίντσερ, ιδιαίτερα έξυπνο για το μπόι του, αλλά όχι ιδιαίτερα φιλικό. Όταν γεννήθηκα λοιπόν, ο Μίκι ήταν ήδη 8 ετών – η μητέρα μου τον υιοθέτησε στα φοιτητικά της χρόνια στη Γαλλία. Της είχε τόση αδυναμία, που όταν με θήλαζε, καθόταν στο ένα μέτρο από την πολυθρόνα και δεν άφηνε ούτε τον πατέρα μου να πλησιάζει. Η ιερή στιγμή του θηλασμού ήταν κατανοητή από αυτό το μικρό ζωάκι, που προσπαθούσε να παρέχει προστασία στην αφεντικίνα και το σπαστικό της μωρό. Όταν ήμουν τριών ετών ο Μίκι χάθηκε, μας τον έκλεψαν, έτσι μου είπαν.

Χαμούρ

από τον Φοίβο Νομικό

«Άσπρα μούρα, μαύρα μούρα, είσαι μια παλιοχαμούρα», φώναζα ιδροκοπώντας και βουτώντας τα δάχτυλά μου στο χλιαρό υγρό. Το αλεύρι είχε κολλήσει στα λιγοστά ρούχα, στα μούσια, στα μαλλιά μου κι εγώ το πετούσα από ψηλά στην ξύλινη γαβάθα ΙΚΕΑ για να κάνει συννεφάκι. Οι πίτσες, απ' τη Βουλγαρία ή όχι, θέλουν φροντίδα, χρόνο και μαλάξεις μέχρι να φουσκώσουν ικανοποιητικά. Χωρίς να 'χω σκοπό συγκεκριμένο, είχα αρχίσει να παιδεύω ένα ζυμάρι, τουρκιστί χαμούρ. Ήμουν ανέκαθεν λάτρης των προϊόντων ζύμης, αλλά στο τελικό τους αποτέλεσμα, καθώς το μπάχαλο της προετοιμασίας θεωρούσα πάντοτε ότι δεν είναι για μένα. Ποτέ ως τα σήμερα δεν είχα φανταστεί τι χαρά προκαλεί το ζύμωμα. Εντάξει, η μαγειρική κι η ζαχαροπλαστική θέλουνε μεράκι και κόπο, αλλά τα ζυμάρια ειδικά, θέλουνε έρωτα. Πρέπει να προχωράς βήμα-βήμα, με υπομονή, προσοχή να μην κολλήσεις χωρίς λόγο, θέλει μαγιά για να φουσκώσει, θέλει να λερωθείς, θέλει να βάλεις χέρι, θέλει το χάδι του. Αν δεν τ' αφήσεις να φουσκώσει μόνο του στη ζεστούλα του και το βιαστείς, θα λασπώσει γρήγορα. Αν τ' αργήσεις πολύ θα ξινίσει.

Γόβες μολότοφ…

από τον Γρηγόρη Μπέκο

Όταν οι δυο ανιψιές μου συζητούν για το πόσο προκλητικά τους συμπεριφέρεται ένα καινούργιο ζευγάρι γόβες μέσα απ' τη βιτρίνα, αρχίζω να φοβάμαι. Τα βλέμματά τους σκοτεινιάζουν. Είναι η στιγμή που αλλάζει ακόμα κι η γεύση του καφέ που πίνω μαζί τους, είναι η στιγμή που ο αέρας γίνεται πνιγηρός και η ατμόσφαιρα στυφή. Κι αρχίζω να φοβάμαι περισσότερο, όταν πλέον με έχουν πείσει πως θα έκαναν ακόμα και εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων για να τις αποκτήσουν. Τις άκουγα να μιλούν για την επικείμενη θριαμβευτική έφοδό τους στο σικάτο μαγαζί του Κολωνακίου και νόμιζα ότι ήμουν σε κάποια υπόγα στρατιωτικού σχεδιασμού κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Φαντάστηκα, ντροπή μου το ξέρω, την ανιψιά(1) στα χακί, με κράνος και άρβυλα, να ρίχνει μια χειροβομβίδα στους εχθρούς που μ’ αλαλαγμούς ζώνανε απειλητικά τις μοναδικές γόβες της, τις άλλες κυρίες δηλαδή που τόλμησαν να θελήσουν, άκου τώρα όνειδος, κάτι που είχε λιμπιστεί η ίδια και για το οποίο θα έφτανε μέχρι και στο Κακουργιοδικείο – αρκεί, εννοείται, να φορούσε ενώπιον των δικαστών τις συγκεκριμένες γόβες…

Είχα πιει, δεν θυμάμαι…

 από την Αλεξία Zed

Ξύπνησα μεθυσμένη, παραπατούσα, μέχρι να φτάσω από το δωμάτιό μου στην κουζίνα σκουντούφλησα σε όλους τους τοίχους. Σε μια ώρα έπρεπε να είμαι στη δουλειά, πριν τέσσερις ώρες ήμουν με ένα ποτό στο χέρι, όρθια και κεφάτη. Η κακή βδομάδα από το πρωί της Δευτέρας φαίνεται!

Με ξύπνησε ο ήχος μηνύματος του κινητού. Μα καλά, πως ξύπνησε τόσο πρωί η Τζένη-τζεν, αναρωτήθηκα, αφού υποχρεώσεις δεν είχε και απ’ όσο θυμόμουν, ξενύχτησε μαζί μου. Διαβάζω πολλές φορές το sms μέχρι να καταλάβω τι λέει. Είχε πέσει η τσάντα της δίπλα στο αυτοκίνητο, έξω από το σπίτι της, το ξημέρωμα, κάποιος το βρήκε και της χτύπησε το κουδούνι (πρωϊνιάτικα) να της το δώσει. Της τηλεφωνώ αμέσως, να μάθω αν το τσαντάκι παραδόθηκε σώο κι αβλαβές, ή είχε αντικατασταθεί με τσαντάκι- μαϊμού. Άλλωστε άδειο ήταν, ένα λιπ γκλος είχε μέσα μόνο, τα λεφτά μας τα είχαμε πιει σε ψηλά ποτήρια (ψιλά γράμματα…), επομένως μόνο το ίδιο άξιζε να κλέψει κανείς!

Η μηλόπιτα της γιαγιάς

 από την Στέλλα Σαμιώτη

Έκανα το σπίτι ανάστατο για να το βρω. Άνοιξα ό, τι κουτιά έχω και όλα τα συρτάρια μου, αλλά δεν ήταν πουθενά. Με τρεις μετακομίσεις μέσα σε ένα χρόνο- είμαι η χαρά της μεταφορικής- είναι απλά αδύνατο να θυμηθώ που έχω φυλάξει τα πράγματά μου. Ξαφνικά, μου ήρθε η αναλαμπή! Πήγα στην λινοθήκη –μια απλή ντουλάπα είναι ψωνάρα- πήρα μια καρέκλα και ψαχούλεψα στο πάνω μέρος, παρακαλώντας από μέσα μου να μην πέσω πάνω σε καμιά κατσαρίδα. Κι εκεί που άρχισα να απογοητεύομαι την βρήκα. Την τσάντα μέσα στην οποία έχω βάλει ένα κουτί, μέσα στο οποίο βρίσκεται ένα σημειωματάριο. Ε, σε αυτό το σημειωματάριο έχω γράψει τη συνταγή για τη μηλόπιτα της γιαγιάς μου, που μου έδωσε πριν τρία χρόνια.

Ο "ομιλούν" κάδος

από την Μαριλένα Βρανά

Σκουπίδια: τα καταναλωτικά απόβλητα μιας χρεωκοπημένης κοινωνίας. Πολύ βαρύ. Θέαμα ντροπής: η συσσώρευση των απορριμάτων στους δρόμους τις εορταστικές μέρες προκαλεί την αγανάκτηση των πολιτών. Εκτός εποχής. Ομιλούντες κάδοι: η νέα ανέλπιστη ατραξιόν για κάθε περαστικό περιπατητή σε πλατείες και κεντρικούς πεζόδρομους. Αυτό μάλιστα!

Ε, ναι λοιπόν ήρθε η ώρα της αναγνώρισης και για τον τενεκέ-ξεγάνωτο! Ως εδώ η περιφρόνηση και η έκφραση αηδίας μπροστά σε κάθε υπερχειλισμένο πράσινο κάδο, ως εδώ το επιδεικτικό κλείσιμο της μύτης και τα απαξιωτικά «πουφ»! Ο ομιλούν κάδος είναι ένας νέος σύμμαχος στην πράσινη ανάπτυξη, που πολιτισμένα χάσκει προς το μέρος σου, ώστε να εναποθέσεις το άδειο κυπελλάκι του παγωτού, το ζαρωμένο πακέτο Marlboro, τον περασμένης εβδομάδας Αστρολόγο. Περνώντας για πρώτη φορά από μπροστά του τον κοιτάς ξαφνιασμένα και καχύποπτα σαν μαραφέτι-δάκτυλο της τοπικής αυτοδιοίκησης.. «Σιγά, μ’ αυτά παριστάνουν τάχα μου ότι νοιάζονται για την πόλη! Δεν κοιτάνε να στείλουν κανένα απορριματοφόρο…» σκέφτεσαι . Ύστερα τον συνηθίζεις, σπας πλάκα μαζί του, απαθανατίζεις σε βίντεο στο κινητό σου την μαγνητοφωνημένη φράση και την ακούς ξανά και ξανά όταν βαριέσαι αφόρητα μέσα στο αμφιθέατρο. Όσο κι αν το διακωμωδείς όμως ο ομιλούν κάδος έχει τη γοητεία του…

e-δανεικά Παρίσια

από τον Δημήτρη Λιόλιο

Νομίζω ότι υπάρχει η στιγμή που ο καθένας συνειδητοποιεί ότι η ουσία των πραγμάτων κρύβεται στην απλότητα τους. Ή καλύτερα η αναγωγή στην οικειότητα που θέλει ή θα ήθελε να έχει με πρόσωπα, καταστάσεις και ιστορίες. Τόσο απλά. Τα πάντα γύρω δεν συνωμοτούν για τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από τον τρόπο που προέκυψαν ή τις βάσεις που επέλεξες να συμπεριφερθείς κάτω από ορισμένες συνθήκες. Είναι όντως γοητευτικό να ψάχνεις το μέσα, να το γυρίζεις ανάποδα και να του δίνεις χρόνο. Μόνο που αυτή την πραγματικότητα δεν αφορά κανέναν. Είναι υπόθεση αυστηρά προσωπική, η όποια χρήζει δουλειάς και αφοσίωσης. Ναι... Ισχύει πως αν δεν έχεις εσένα, τουλάχιστον εν μέρει, δεν μπορείς να έχεις τίποτα άλλο. Ακόμη κι αν βρίσκεσαι σε εσωτερικό πόλεμο, αυτό σημαίνει νίκη κατά κράτος. Είναι πρόκληση, ξέρω, αλλά συνεχίζω να πιστεύω πως στην πορεία βγαίνεις κάτι άλλο. Όταν  κάνεις χώρο - κερδίζεις λάμψη.

Εκεί που η Αναξαγόρα αγκαλιάζει την Μενάνδρου...

από την Λορύ Μπαραζιάν

Όλοι μου έλεγαν να μην το επιχειρήσω. Ένα σαράκι με έτρωγε. Κάτι με προκαλούσε και δε μπορούσα να κρατηθώ. Το μείγμα της αδρεναλίνης και του καθήκοντος είχαν κάνει ένα δυνατό κοκτέιλ αισθημάτων μέσα στο στομάχι μου. Αιτία ήταν το ρίσκο. Αφορμή η πτυχιακή μου. «Δε θα ’ναι σωστή η έρευνα μου αν δεν πάω» επέμενα με την επιμονή ενός οκτάχρονου παιδιού που προσπαθεί να πείσει τη μαμά του να του αγοράσει το νέο ζευγάρι παπούτσια, με ροδάκια και κόκκινα φωτάκια. Όσο αντιλαμβανόμουν ότι κανείς δεν πίστευε σε αυτό τόσο επέμενα…

Η συνάντηση του Ονούρ – μπέη με τον Ομέρ Βρυώνη

από τον Φοίβο Νομικό

«Ρε, που πάμε ως χώρα; Που πάμε άμα 400 χρόνια σκλαβιάς τα λέμε ευημερία, ρε; Γαμήστε τα όλα! Σβήστε τη θρησκεία, σβήστε την ιστορία, σβήστε όλα τα εθνικά χαρακτηριστικά. Η σκλαβιά ήταν ευημερία, θέλαμε άλλα 400 χρόνια, από λάθος κάναμε επανάσταση» φώναζε έξαλλος απ' το μικρόφωνο του Real FM ο Γιώργος Τράγκας. «Απορώ πώς «μέθυσε με τ' αθάνατο κρασί του '21» ο κ. Βερέμης, αφού -σύμφωνα με νεώτερες αναστοχαστικές έρευνες- ήταν λεμονάδα!.. Επίσης, «αφού από τους τέσσερις σκοτεινούς αιώνες της τουρκικής κατοχής, οι πρώτοι τρεις ήταν τόσο φωτεινοί, γιατί πήγαιναν οι γκιαούρηδες ρωμιοί, βλάχοι, αρβανίτες και γραικοί από εξέγερση σε εξέγερση κι από σηκωμό σε επανάσταση; Λεμονάδες πίνανε κι αγριεύονταν;» έγραφε ο ΣΤΑΘΗΣ (“Ε”, 28/1/11).

Περισσότερο θάρρος, λιγότερη αλήθεια

από την Αλεξία Zed

Θάρρος ή αλήθεια; Το αγαπημένο μου παιχνίδι. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να ξεστομίσουν ένα μυστικό απ’ το να κάνουν κάτι παράτολμο; Η αλήθεια είναι σαν ηλεκτρική σκούπα, που ρουφάει τη νεραϊδόσκονη. Η αλήθεια σκοτώνει τη μαγεία και καμιά φορά πονάει. Προτιμώ να έχω κότσια κι ας λέω μερικές φορές παραμύθια. Το προτιμώ. Και το εφαρμόζω, όπως έχω αποδείξει πολλάκις. Η ιδέα μου λοιπόν, είναι ως εξής: Ας παίξουμε, μέσα σε ένα αθηναϊκό μπαρ…

Είναι Κυριακή βράδυ και έχω βγει με κοριτσοπαρέα για ένα χαλαρό- το χαλαρό με το οποίο ξεκινάει μια διόλου χαλαρή εβδομάδα. Η Τζεν-τζεν, κοντούλα, ξανθούλα και χαριτομενούλα, μαζί με το φρουτένιο κοκτέιλ της κατάπινε και τη γλώσσα της. Η Κωνβονταφόν, πιο τολμηρή, μελαχρινή και έτοιμη για όλα, γελούσε πονηρά και τα μάτια της γυάλιζαν πίσω από τα κοκάλινα γυαλιά. Η Ντράνα, κοκκινομάλλα, έπαιζε με τη μπούκλα της και μασούσε αμήχανα τον δυόσμο που διακοσμούσε το μιλκ-φρουτ-παντς. Θάρρος ή αλήθεια; Η ξανθιά της παρέας διάλεξε τα εύκολα. Πόσο εύκολο όμως είναι να παραδεχτείς αν ο τάδε κάνει καλύτερο σεξ από τον γκόμενό σου;