Γεμίσαμε φόλες…

από την Αλεξία Zed

Ήμουν το πρώτο παιδί που γεννήθηκε στην οικογένειά μου -αυτό ίσχυε και για τα επόμενα δεκαοχτώ χρόνια της ζωής μου, μέχρι που απέκτησα έναν ετεροθαλή αδελφό. Ωστόσο, μέσα στο σπίτι, όταν γεννήθηκα, υπήρχε ακόμα μια μικροσκοπική ύπαρξη, που έτρεχε στα πόδια μας, μας μαστίγωνε με την ουρά από τη χαρά του κι άκουγε στο όνομα Μίκι. Ο Μίκι ήταν ένα σκυλάκι, διασταύρωση τσιουάουα και πίντσερ, ιδιαίτερα έξυπνο για το μπόι του, αλλά όχι ιδιαίτερα φιλικό. Όταν γεννήθηκα λοιπόν, ο Μίκι ήταν ήδη 8 ετών – η μητέρα μου τον υιοθέτησε στα φοιτητικά της χρόνια στη Γαλλία. Της είχε τόση αδυναμία, που όταν με θήλαζε, καθόταν στο ένα μέτρο από την πολυθρόνα και δεν άφηνε ούτε τον πατέρα μου να πλησιάζει. Η ιερή στιγμή του θηλασμού ήταν κατανοητή από αυτό το μικρό ζωάκι, που προσπαθούσε να παρέχει προστασία στην αφεντικίνα και το σπαστικό της μωρό. Όταν ήμουν τριών ετών ο Μίκι χάθηκε, μας τον έκλεψαν, έτσι μου είπαν.

Ύστερα ακολούθησε η Τιάρα, ένα χάσκι που το ένα του μάτι ήταν πράσινο και το άλλο καφέ, ο Μαλλού, ένα στρίγγλικο και απροσδόκητα ανεξάρτητο πίντσερ, ο Μπένζι το ΓιορΣάιρ, το Ρηνιώ… Πως έφυγαν από τη ζωή μας δεν έχει σημασία. Ήμουν παιδί και τα έβλεπα σαν παιχνίδι, δεν ασχολούμουν ιδιαίτερα με τη φροντίδα τους, πάντως ήμουν εξοικειωμένη κι ευαισθητοποιημένη όσον αφορά τα σκυλιά. Όχι, με τις γάτες δεν ίσχυε το ίδιο, δεν τις συμπαθούσα ιδιαίτερα. Μετά, πέρασαν κάποια χρόνια που δεν υπήρχε σκυλί μέσα στο σπίτι. Μου φαινόταν περίεργο… Σαν η συνύπαρξη με ένα κατοικίδιο να ήταν απαραίτητη για την ψυχική μου ισορροπία.

Λίγους μήνες πριν γεννηθεί ο αδερφός μου, όταν πλέον εγώ ήμουν φοιτήτρια, αποφάσισα να αποκτήσω ένα ολόδικό μου σκυλάκι, το οποίο θα φρόντιζα εξολοκλήρου μόνη μου. Έτσι, ήρθε στη ζωή μου η λευκή χνουδόμπαλα, που ακούει στο όνομα Τζέρυ! Περάσανε πέντε χρόνια κοινής συνύπαρξης κι αυτό το πλάσμα ζει μαζί μου, μου είναι αφοσιωμένο κι εγώ δεν μπορώ χωρίς αυτό. Έχω συνηθίσει να ακολουθεί όλη μέρα τα βήματά μου, να ακούω το χαρακτηριστικό «τσίκι-τσίκι» από τα ποδαράκια του πάνω στο παρκέ, ενώ μπαινοβγαίνω από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Όταν βλέπω τηλεόραση, έρχεται και κουρνιάζει δίπλα μου… Όταν παίζω πιάνο, ξαπλώνει στα πόδια μου και κάποιες φορές του ξεφεύγει ένα λάκτισμα, σα να τραγουδά! Όταν κλαίω, ακουμπάει το κεφάλι του δίπλα στο δικό μου και περιμένει υπομονετικά να σηκωθώ… Είμαστε τόσο δεμένοι που ο Τζέρυ θέλει να τρώει τις κροκέτες του στον ίδιο χώρο και την ίδια στιγμή που τρώω κι εγώ το δικό μου φαγητό- χωρίς να ζητιανεύει μπουκιές. Παίρνει μία- μία τις κροκέτες του και τις φέρνει κοντά στο τραπέζι, για να φάμε μαζί!

Ο σκοπός, όσων έχουμε κατοικίδιο, είναι να το φροντίσουμε μέχρι το τέλος της ζωής του. Όποιος έχει μεγαλώσει με σκυλί, ξέρει καλά ότι αυτή η φιλία δεν συγκρίνεται με άλλη. Πέρσι, τέτοια εποχή, ο Μαρς, το χοντρουλό πλακουτσομούρικο παγκ της φίλης μου Τρίσιας, έφαγε κατά λάθος ποντικοφάρμακο, από κάποιον που ήθελε να σκοτώσει τα αδέσποτα της γειτονιάς και είχε κρύψει το δηλητήριο μέσα σε τυρί, σε πάρκα και πεζοδρόμια. Τα πνευμόνια του Μάρς γεμίσανε αίμα, δεν μπορούσε να αναπνεύσει, υπέφερε πολύ για μέρες. Νοσηλεύτηκε σε ειδική κλινική και το μόνο που έπρεπε να περιμένουμε είναι ο θάνατός του. Παραδόξως, ο Μαρς τα κατάφερε! Έζησε! Αλλά η στεναχώρια που περάσαμε ήταν εξουθενωτική. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι δεν έχουν μάθει να ζουν με σκυλιά και δεν τα θέλουν μέσα στο σπίτι. Πρέπει όμως να καταλάβουν, ότι τα ζώα αξίζουν τον σεβασμό μας. Το να ρίξεις φόλα στο Ζάππειο και να σκοτώσεις πέντε συμπαθέστατα και άκακα αδέσποτα, δεν έχει μεγάλη διαφορά από το να σκοτώσεις εν ψυχρώ ένα ζωντανό, ό,τι κι αν είναι αυτό. Ο θάνατος έρχεται αργά και βασανιστικά, προκαλεί μεγάλο πόνο στο ζώο. Η δηλητηρίαση των ζώων είναι έγκλημα.