Χώρα από καπνό...

από την Ελένη Τσαλκιτζή

Η τελευταία γόπα του πακέτου στέκεται όρθια στο τασάκι. Σαν να μη θέλει να οριζοντιωθεί με τις υπόλοιπες μέσα στις στάχτες. Κάθεται εκεί καμαρωτή χωρίς να παραδέχεται την ήττα της. Κοιτάζω το φίλτρο. Καφέ σκούρο. Κατευθύνομαι μηχανικά προς το περίπτερο για να πάρω καπνό αυτή τη φορά. Στοιχίζει λιγότερο, έτσι μου είπαν. Επιπλέον είναι και πιο ευχάριστος, μου είπαν. Κι εγώ τους πίστεψα. Τώρα μου λένε να το κόψω. Τώρα δεν θέλω να τους πιστέψω. Στην Ελλάδα όλα ξεκίνησαν σαν αστείο. Θα απαγορευτεί το κάπνισμα είπαν κι αυτή η προοπτική αντιμετωπιζόταν με γάργαρα γέλια. Ήταν η εποχή που δεν απαγορευόταν τίποτα. Η τιμή του πακέτου ήταν εξευτελιστική. Κάπνιζες στο τρένο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού σου, στο σινεμά, στη δουλειά σου. Αυτή η χώρα μεγάλωσε με καπνό…

pre...Ζω / πρέζα

από τον Δημήτρη Λιόλιο

Αθήνα/Κέντρο/Πλατεία Κοραή

   

Φιλαράκι έχεις ώρα;

(Διστακτικά...)

- Επτά παρά τέταρτο.

(Κάνει να φύγει αλλά επιστρέφει.)
  
Να σου πω... Ήμουν ναρκομανής.

(Ψελλίζει. Καταλαβαίνω ότι με κοιτάει επίμονα. Χαμηλώνω το βλέμμα. Ρωτάει αν του  φαίνεται. Έχω την εντύπωση ότι στο πρόσωπο μου εμπεριέχεται σχόλιο. Ετοιμάζομαι να απαντήσω ψευδώς. Το μετανιώνω τελευταία στιγμή...)

              

Φαίνεται...

Τα κλειδιά της επιτυχίας

 από την Στέλλα Σαμιώτη

Η Κ. ξύπνησε από το θόρυβο που έκανε ο Λ. καθώς ετοιμαζόταν. Δεν είχε ξημερώσει ακόμη, ήταν πολύ νωρίς. Ο Λ. θα παρουσιαζόταν σε λίγη ώρα στη μονάδα του και ντύθηκε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Έβαλε τα στρατιωτικά του ρούχα, έφτιαξε το σακίδιό του, την φίλησε στα χείλη, της ψιθύρισε γλυκά στο αφτί «καλή επιτυχία» κι έφυγε. Η Κ. κοιμήθηκε ξανά και σηκώθηκε δύο ώρες αργότερα. Έφτιαξε τον καφέ της και κάθισε μπροστά στον υπολογιστή για ένα γρήγορο τσεκάρισμα των ηλεκτρονικών μηνυμάτων της. Μετά από λίγο ετοιμάστηκε και με το βιογραφικό στο χέρι, ξεκίνησε με μεγάλη αυτοπεποίθηση να πάει στη συνέντευξη που τόσο καιρό περίμενε…

Οι γριές μου κι εγώ…

από τον Γρηγόρη Μπέκο

Υπάρχουν δυο ειδών γριές, κατά την κουλή μου άποψη, των αγαπημένων σας γιαγιάδων εξαιρουμένων φυσικά. Οι γριές που βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που αναμετρήθηκες μαζί τους και οι γριές που σε ξαφνιάζουν ευχάριστα τη στιγμή ακριβώς που θα ορκιζόσουν στα ιερά και τα όσια πως ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Σε αυτές τις δυο χοντροκομμένες κατηγορίες κατέληξα ύστερα από πολλά χρόνια επαχθούς συγχρωτισμού μ’ ένα σωρό κυρίες στα διάφορα μέσα συγκοινωνίας και επικοινωνίας. Εκεί πέρα μέσα συναντάς ό,τι να’ ναι, όπως έχουν καταδείξει πάμπολλες κωμικοτραγικές εμπειρίες, και επιπλέον ξεκινάς τη μανούρα όποτε νομίζεις πως πρέπει να ανάψουν τα αίματα. Τα δικά σου ή των άλλων, μικρή σημασία έχει όταν τα νεύρα πρέπει να ξεσκουριάσουν…

Το σπίτι με τα ροζ τούλινα μπαλκόνια

από την Μαριλένα Βρανά

Σπιτάκια φρεσκοασβεστωμένα με χαμηλές στέγες και μπλε παράθυρα. Πύργοι με μπροκάρ υφάσματα, κινέζικες πορσελάνες και μυστικές καταπακτές. Αχανή minimal lofts με πλεξιγκλάς καρέκλες Philip Starck και πληθώρα από μεταλλικά ασημένια gadgets. Σπίτια εκ διαμέτρου διαφορετικά στο χώρο, στο χρόνο, στους ιδιοκτήτες…

Περνώντας από τον δρόμο της Καστέλλας με τα συγγενικά μεταξύ τους πολύχρωμα διατηρητέα, το μάτι μου με μεγάλη έκπληξη έπεσε σε ένα συγκεκριμένο, χρώματος ροδί με μικρά μαύρα μπαλκονάκια. Τα μικρά μαύρα μπαλκόνια δεν είχαν γλάστρες από γεράνια, ούτε απλωμένα ρούχα. Ήταν τυλιγμένα γύρω γύρω με αχνό κουφετί ρόζ τούλι τόσο ελκυστικά στα μάτια μου όσο και μία πυραμίδα από παστέλ macaron τυλιγμένα σε χρωματιστό σελοφάν. Έψαξα στην τσάντα μου αλλά δεν είχα μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή. Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο σκέφτηκα. Ίσως βαφτίζουν κάποιο κοριτσάκι και έχουν στολίσει και το σπίτι. Δεν ήθελα να λήξω όμως τόσο άδοξα αυτή την εικόνα. Άρχισα να πλάθω τη δική μου εκκεντρική ηρωΐδα, τη μοναδική ένοικο του νεοκλασικού με τα ροζ μπαλκόνια.

Ο σκούφος πήγε με τα πόδια…

 από την Λορύ Μπαραζιάν

Ήταν μια από αυτές τις αλλοπρόσαλλες μέρες που όλα σου πάνε στραβά. Έχει συμβεί σε όλους μας. Επιπλέον είχε γενική, εικοσιτετράωρη απεργία των μέσων μαζικής μεταφοράς. Κατεβαίνοντας από τη δουλειά συνειδητοποιώ ότι έξω βρέχει καταρρακτωδώς και όπως πάντα δεν κουβαλάω ομπρέλα. Νεύρα, δυσανεξία και παράπονο με συνόδευσαν μέχρι την λεωφόρο Αμαλίας στο Σύνταγμα για να πάρω ταξί. Κι εκεί που νιώθεις μουντζωμένος από την τύχη και τη μοίρα (μαζί), αρκεί ένα απρόσμενο περιστατικό για να πεις στον εαυτό σου «είσαι καλά, κόψε τη γκρίνια, βούλωσέ το και δες τον πόνο του άλλου»…

Η αθωότητα και η +τακτική ομάδα

από τον Φοίβο Νομικό

Είναι έννοιες διαφορετικές, αν όχι αντίθετες και αντίστροφες, καθώς η διαστροφή μας χαρακτηρίζει, τον καθένα ξεχωριστά και όλους μαζί. Ξεπερνώντας το πεζό, πώς και πότε γνωριστήκαμε, πού και πόσο λιώσαμε και τα σχετικά, θα προσπαθήσω να σας δώσω κάποια ινσάιντ ίνφο για το ποιόν του συνόλου, αλλά κι ένα-ένα τα απαρτίζοντα (την ομάδα) μέλη ξεχωριστά.

Αυτό το συμπίλημα διαστροφών που γράφει σε τούτο δω το ιστολόγιον, εκτός από μια φυσική ροπή στην τέχνη, ή μάλλον στις τέχνες τις καλές γενικώς, έχει και πολλά εγγενή ελαττώματα. Πρώτον και κυριότερον, το αλκοόλ. Άλλοι σε έκδοση ουισκακίου, άλλοι σε μορφή κρασιού, άλλες σε μαρτίνι αγγούρι, άλλοι σε μπύρες, άλλοι σε ρακές, είμαστε όλοι οινόφλυγες του κερατά. Το οινόπνευμα μας δίνει χαρά, στιγμές έμπνευσης, το θάρρος να τραγουδήσουμε ή να ερωτοτροπήσουμε απροκάλυπτα κι ανεξέλεγκτα, ή απλά μια κλωτσιά στα οπίσθια για να βουτήξουμε ακόμα πιο βαθιά στο βούρκο. Ή μήπως να πω το έτι βαθύτερον, εις τέλμα αβυσσαλέον, καθόσον τυγχάνουμε και καθαρευουσιολάγνοι;

Μια βραδιά, μικρή σαν σπίθα!

 από την Αλεξία Zed

Περίγραψέ το... Γεύση από μαύρο ρούμι, εικόνες από ένα μπλε ξημέρωμα, ήχος ένα διαρκές βουητό στα αφτιά από πολύ δυνατή μουσική, μυρωδιά ξινόμηλο, αφή… Τις προάλλες είχα μια συζήτηση, για το «πότε πραγματικά περνάμε καλά και πότε όχι». Πριν λίγο γύρισα από κάπου και σκεφτόμουν αυτές τις κουβέντες, που κανείς –σε εκείνη τη συζήτηση- δεν μπορούσε να βάλει σε μία σειρά. Αφού το σκέφτηκα πολύ όμως κατέληξα… Έχεις περάσει καλά, όταν γυρνώντας σπίτι σου το βράδυ μπορείς να νιώσεις πως ό,τι έζησες μπορεί να επαναληφθεί στο μυαλό σου μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, μέσα σε μια στιγμιαία σκέψη, σαν όλο το βράδυ να διήρκησε όσο διαρκεί η ζωή ενός σπίρτου…

Σινεμά... το κολάδικο!

από την Στέλλα Σαμιώτη

Το ζευγαράκι μπαίνει βιαστικά στην σκοτεινή αίθουσα του κινηματογράφου. Έχουν ξεκινήσει να προβάλλονται οι διαφημίσεις και οι λίγοι θεατές βρίσκονται ήδη στις θέσεις τους. Αποφασίζουν γρήγορα να καθίσουν στη δεξιά μεριά, στη μέση περίπου της αίθουσας. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά και οι δύο αντιλαμβάνονται έναν περίεργο ήχο που έρχεται από τις πίσω σειρές. Κοιτάζονται μεταξύ τους απορημένοι. Η κοπέλα χαζογελάει διακριτικά και δε λέει τίποτα. Ο παράξενος ήχος συνεχίζεται και γίνεται πλέον σαφές ότι πρόκειται για ήχο που παράγεται απ’ έναν άνθρωπο που δέχεται μια «περιποίηση» ερωτικής φύσεως…

Ο γύρος του κόσμου σε δύο μπούτια

από τον Φοίβο Νομικό

Άκουσα με περισσή συγκίνηση το ολοκαίνουριο τραγούδι του Γιάννη Σαββιδάκη που επιγράφεται «Τα μπουτάκια». Μου το έστειλε προχτές στο ΣυΣιφώνι (κοινώς ΓιουΤιούμπ) ένα υπέροχο ζεύγος μπουτακίων, θεωρώντας πως θα έπρεπε να πάρω το κοπιράιτ. Γνωρίζοντας απ' το «δέκα μάγισσες τα δάχτυλά σου» την προτίμηση του καλλιτέχνη στη σάρκα δεν εξεπλάγην αρκούντως. Απλά απόλαυσα το στίχο, ιδιαίτερα το σημείο που λέει «ν' ανάψεις τα φωτάκια μου ξανά»…

Εμείς οι άρρενες, όσον και αι θήλεις, έχουμε μια τάση να παρακάμπτουμε τα μπουτάκια όταν ακτινογραφούμε, ως ο Σούπερμαν, τους στόχους μας. Δίνουμε προτεραιότητα σε σημεία πονηρά που ξεγελούν, όπως κωλαράκια, βυζάκια και τα τοιαύτα. Λες και δεν ξέρουμε την ύπαρξη των γουόντερμπρα… Τα μπουτάκια, όμως, δεν λένε ποτέ ψέματα. Με τα μπουτάκια μπορείς να κάνεις το γύρο του «κόσμου», να τα σακουλευτείς όλα. Τα βλέπεις και καταλαβαίνεις αν ο άλλος, ή η άλλη, έχουν φάει του κόσμου το γύρο. Για την ερωτογενή τους δράση, ως επίκεντρο ενός πιθανού σεισμού, παραθέτω παλαιότερο πόνημα το οποίο εγράφη σε δύσκολες εποχές. Αντιγράφω…

Για καμπινέ καταστάσεις...

από την Μαριλένα Βρανά

Τender is the night στο Κολωνάκι... Στo μόνο στέκι που, αν καταφέρεις και περάσεις το ιερό τέμενος της πόρτας με τις κατάλληλες δεήσεις, γίνεσαι κι εσύ ένα με το ανάλογο fusion γαϊτανάκι. Τρέντυ τυπάκια με trademark καρώ πουκάμισα, χαλαρές εναλλακτικές μορφές με ξεχειλωμένα μακώ και comme il faut δεσποινίδες με τσιτωμένο ύφος, όσο και η περίμετρος της pencil skirt τους, λικνίζονται ρυθμικά -like a mashed potatoe- σε ροκαμπίλι ρυθμούς. Η βραδιά κυλά ευχάριστα, με το ένα πόδι σηκωμένο σαν τον πελαργό, για ένα στιγμιαίο αιμάτωμα της γάμπας και καραδοκώντας με δήθεν ανέμελο ύφος έξω απ’ την τουαλέτα. Είτε για να πουδράρεις τη μύτη, είτε για να ανασηκώσεις το χαμηλοκάβαλο καλσόν είτε, αν έχεις την υπομονή του Βούδα, να επιχειρήσεις το αυτονόητο... Η τουαλέτα όμως εξελίσσεται στο απόλυτο –Αξίζει να το δεις και να το ζεις-πλατώ για κάθε αναξιοπαθούντα... 

Μητέρα... διπλανής πιάτσας.

από τον Δημήτρη Λιόλιο

Υπάρχει μια πληθωρική κυρία που κάνει πιάτσα σε ένα δρόμο πίσω από τη λεωφόρο Συγγρού. Η εν λόγω, δεν συνηθίζει να φλερτάρει με ένταση τα περαστικά αγόρια. Καμιά φορά, την χαρακτηρίζουμε χαϊδευτικά και αυστηρά μεταξύ μας, νοικοκυρά σε απόγνωση. Όσο κατοικώ σ' αυτή την γειτονιά, πέντε και κάτι χρόνια, τυχαίνει να την βρίσκουμε μετά τα μεσάνυχτα στο ίδιο πεζούλι. Πότε μασουλά πασατέμπο και πότε κουβεντιάζει με τ' άλλα κορίτσια παρακάτω. Αυτές οριοθετούνται επαγγελματικά στον παράδρομο. Μετρά περίπου σαράντα κάτι χρόνια. Είναι ξανθιά. Το δέρμα της λευκό και χυμώδες. Αδύνατη, με βλέμμα απλανές και χαμένο στο πεζοδρόμιο. Κάτι που ίσως θα μπορούσε να μαρτυρά ενοχή.

O Αστραπόγιαννος στο Γκάζι…

από τον Γρηγόρη Μπέκο

Έτσι είναι. Τι διάολο, κάποια στιγμή τελειώνεις τις σπουδές σου κι έρχεται η μαρτυρική ώρα της ορκωμοσίας. Τα βαρετά λογύδρια των πρυτάνεων, τα λουλούδια που αγοράζεις τελευταία στιγμή απ’ την  Περσεφόνη της γωνίας (κι αναρωτιέσαι ώρες μετά αν ήταν πλαστικά), οι φωτογραφικές μηχανές που ξερνάνε φλας ωσάν ν’ απονέμονταν τα βραβεία Νομπέλ, οι συγκινημένοι γονείς, οι θολές αναμνήσεις, οι εκκολαπτόμενες ελπίδες, οι αναπόφευκτες αυταπάτες. Όλα αυτά μαζί…

Κι εσύ Αθηναίος;

από την Αλεξία Zed

Ανέκαθεν το ταξίδι από εδώ που μένω μέχρι την Αθήνα φαινόταν μακρύ, ανιαρό και ανούσιο. Με πηγαίνανε θέατρο, μόνο αυτό θυμάμαι από την Αθήνα τα παιδικά μου χρόνια… Κάποιες φορές, ανεβαίναμε με το σχολείο στην Ακρόπολη και επισκεπτόμασταν κάποιο μουσείο- ως εκεί. Εεε και σπανίως μια βόλτα στο Κολωνάκι, να δω καμιά βιτρίνα, άντε να κατέβω μια Βουκουρεστίου και μια Ερμού (ήταν οι μόνες που ξεχώριζα). Λίγο αργότερα, είμαι στη σχολή, όσο πιο μακριά από το κέντρο του Κέντρου γίνεται. Συγγρού, καλά είναι νομίζω.

Μεταφοιτητική πρεμούρα

από την Ελένη Τσαλκιτζή

Πριν από πέντε χρόνια -και κάτι- ήμουν ένα παιδί που μαζί με χιλιάδες άλλα είχε μόλις τελειώσει τις πανελλήνιες εξετάσεις. Τότε ήμουν από τα τυχερά παιδιά. Είχα περάσει τελικά στη σχολή που επιθυμούσα και το μέλλον ανοιγόταν μπροστά μου υποσχετικά. Σχέδια, γλέντια, μια φοιτητική ζωή που με περίμενε. Πέντε χρόνια –και κάτι- αργότερα, ζω ξανά με τους γονείς μου στην πόλη που μεγάλωσα. Με ένα πτυχίο στην πλάτη και πολλά, μα πάρα πολλά ερωτηματικά για αυτά που θα έρθουν.

«Παρ’τα!» animal…

από την Λορύ Μπαραζιάν

Μου τη σπάνε οι «κλασικοί» τρόποι διασκέδασης. Δεν τα μπορώ καθόλου τα clubs. Όχι ότι τα σνομπάρω βέβαια. Ο καθένας με ό,τι γουστάρει. Προτιμώ τις παρεοκαταστάσεις σε φιλικά σπίτια και ατέλειωτες συζητήσεις γύρω από πολλές κούπες γαλλικού καφέ –κατά προτίμηση φουντούκι. Τότε χαίρομαι πραγματικά! Οι ώρες κυλούν σαν τα δευτερόλεπτα. Κατόπιν συμβουλής μιας καλής μου φίλης, αλλά και μιας εσώτερης ανάγκης (;) να είμαι ανοιχτόμυαλη, είπα να αφήσω τη μουντρουχιά στην άκρη και να «παρτάρω» σε ένα σπίτι που με κάλεσαν με αφορμή τα γενέθλια ενός φίλου. Ο τόπος του εγκλήματος τώρα: Χαλάνδρι. Καλά τα λέει τελικά ο Γιάννης Ξανθούλης στο τελευταίο του μυθιστόρημα.