από τον Φοίβο Νομικό
Άκουσα με περισσή συγκίνηση το ολοκαίνουριο τραγούδι του Γιάννη Σαββιδάκη που επιγράφεται «Τα μπουτάκια». Μου το έστειλε προχτές στο ΣυΣιφώνι (κοινώς ΓιουΤιούμπ) ένα υπέροχο ζεύγος μπουτακίων, θεωρώντας πως θα έπρεπε να πάρω το κοπιράιτ. Γνωρίζοντας απ' το «δέκα μάγισσες τα δάχτυλά σου» την προτίμηση του καλλιτέχνη στη σάρκα δεν εξεπλάγην αρκούντως. Απλά απόλαυσα το στίχο, ιδιαίτερα το σημείο που λέει «ν' ανάψεις τα φωτάκια μου ξανά»…Εμείς οι άρρενες, όσον και αι θήλεις, έχουμε μια τάση να παρακάμπτουμε τα μπουτάκια όταν ακτινογραφούμε, ως ο Σούπερμαν, τους στόχους μας. Δίνουμε προτεραιότητα σε σημεία πονηρά που ξεγελούν, όπως κωλαράκια, βυζάκια και τα τοιαύτα. Λες και δεν ξέρουμε την ύπαρξη των γουόντερμπρα… Τα μπουτάκια, όμως, δεν λένε ποτέ ψέματα. Με τα μπουτάκια μπορείς να κάνεις το γύρο του «κόσμου», να τα σακουλευτείς όλα. Τα βλέπεις και καταλαβαίνεις αν ο άλλος, ή η άλλη, έχουν φάει του κόσμου το γύρο. Για την ερωτογενή τους δράση, ως επίκεντρο ενός πιθανού σεισμού, παραθέτω παλαιότερο πόνημα το οποίο εγράφη σε δύσκολες εποχές. Αντιγράφω…
«Τα μπουτάκια, φυσικά, ήτο το θέμα που μας απασχόλησε στη συνέχεια του γεύματος. Από γαστριμαργικής απόψεως, τα μπουτάκια είναι νόστιμα και τρυφερά, όπως και το κοτόπουλο. Βέβαια, συνήθως τα προτιμούμε με μπόντι λόσιον και όχι μουστάρδα. Επιπλέον, αφού πλέον με τον κώλο ασχολούνται ξεδιάντροπα και αναίσχυντα και οι γυναίκες, πλην των βυζιών με τα οποία θα ασχοληθούμε εκτενώς και εμβριθώς σε άλλη περίσταση, τι απέμεινε σε μας τους άνδρες; Μα φυσικά τα μπούτια…
Είναι η μεγάλη λεωφόρος διπλής κατευθύνσεως (και με διάζωμα), που οδηγεί όλους ανεξαιρέτως, ακόμα και τους πιο άμπαλους ή άμαθους, απ' τη μια στα Ηλύσια πεδία κι απ' την άλλη στις γάμπες και τις πατούσες- αυτά για τους ποδολάγνους. Τα μπούτια, εκτός από εικαστικές και χωροταξικές ιδιότητες, έχουν επίσης απτικές και πρακτικές. Λειτουργούν σε μια πλειάδα στάσεων ως ιδανικές χειρολαβές για να ξαποστάσει ή να πάρει φόρα ο δόλιος που κοπανιέται. Και εδώ είναι το κρίσιμο σημείο. Αν το μπουτάκι, απ' την πίσω πλευρά, έχει κυτταρίτιδα, χαλάει μεν η όψη, απ' την άλλη λειτουργεί ως σαγρέ πλακάκι και δεν γλιστράς. Βέβαια, αν η δεσποινίς το 'χει παρακάνει, το μπουτάκι ορίζεται ως μπουτάρα και μοιάζει απ' την κυτταρίτιδα με κακοσοβαντισμένο ντουβάρι.
Τα μπουτάκια λειτουργούν και ως έμπνευση. Οι τραγουδοποιοί, κατά καιρούς έχουν βρει εκεί ακριβώς τη Μούσα τους, ή τη Μαρία τους. Τα μπούτια σου Μαρία, σκοπιά, καψιμί, αγγαρεία. Αλλάξανε τα γούστα σου και μπέρδεψες τα μπούτια σου και φέρεσαι αλλόκοτα και παρατάς τον Κόκοτα (Γιοκαρίνης και Μπουλάς αντιστοίχως). Τα μπουτάκια, εν τέλει, ικανοποιούν όλες τις αισθήσεις. Την αφή, όταν τα πιάνεις, την όσφρηση, όταν τα μυρίζεις, τη γεύση, όταν τα γλείφεις, την όραση, από μακριά και φυσικά την ακοή όταν τα χτυπάς με σχετική βία και απαντούν με μια χλαπαταγή… Χλατς! Επειδή όμως, είναι και μεγαλόψυχα, ακούς κι έναν υποχθόνιο σχεδόν, αλλά χαρακτηριστικό ήχο, όταν τρίβονται ρυθμικά πάνω σου. Ζήτω τα μπουτάκια!»
Και τώρα στο ζουμί. Δηλαδή τη διαστροφή του καλλιτέχνη. Και ναι, εννοώ εμένα, όχι το Γιάννη Σαββιδάκη. Ω, πιστοί των μπουτιών, κάντε την υπέρτατη θυσία στο βωμό τους! Αλλάξτε σε τραγούδια της προτίμησής σας τη λέξη «μάτια» με τη λέξη «μπούτια» να δείτε το υπέροχο αποτέλεσμα!
«Τα μπουτάκια σου τα δυο, σαν τα βλέπω αρρωστώ»…
«Αυτά τα μπούτια σου, όταν τα βλέπω με ζαλίζουνε»…
«Αυτά τα μπούτια, τα ωραία σου μπούτια (χτίζουν γκρεμίζουνε μπαρμπούτια;)»…
«Θέλω να δω, θέλω να δω, τα μπουτάκια σου τα μπλε» (Sotis Βολάνης)…
«Μαυρομπούτα μου για σένα εκατάντησα τρελός»…
Στο πνεύμα των ημερών, θα ήθελα να ξεκινήσω με αυτό το ποστ (μόντερν) τη δημόσια διαβούλευση πάνω στα μπούτια. Κυριολεκτικά. Διότι όπως μπλέξαμε τα μπούτια μας με το ΔΝΤ και τους καλοθελητές του, μόνο μια μπουτοτσουλήθρα με κάνει και ξεχνώ τη ντροπή μας και τη μαυρίλα. Εις ανάμνησιν μπουτιών ελκυστικών ας πιούμε, μια και οι στιγμές είναι θολές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου