Για καμπινέ καταστάσεις...

από την Μαριλένα Βρανά

Τender is the night στο Κολωνάκι... Στo μόνο στέκι που, αν καταφέρεις και περάσεις το ιερό τέμενος της πόρτας με τις κατάλληλες δεήσεις, γίνεσαι κι εσύ ένα με το ανάλογο fusion γαϊτανάκι. Τρέντυ τυπάκια με trademark καρώ πουκάμισα, χαλαρές εναλλακτικές μορφές με ξεχειλωμένα μακώ και comme il faut δεσποινίδες με τσιτωμένο ύφος, όσο και η περίμετρος της pencil skirt τους, λικνίζονται ρυθμικά -like a mashed potatoe- σε ροκαμπίλι ρυθμούς. Η βραδιά κυλά ευχάριστα, με το ένα πόδι σηκωμένο σαν τον πελαργό, για ένα στιγμιαίο αιμάτωμα της γάμπας και καραδοκώντας με δήθεν ανέμελο ύφος έξω απ’ την τουαλέτα. Είτε για να πουδράρεις τη μύτη, είτε για να ανασηκώσεις το χαμηλοκάβαλο καλσόν είτε, αν έχεις την υπομονή του Βούδα, να επιχειρήσεις το αυτονόητο... Η τουαλέτα όμως εξελίσσεται στο απόλυτο –Αξίζει να το δεις και να το ζεις-πλατώ για κάθε αναξιοπαθούντα... 

Ποιος αφελής μίλησε παραπάνω για fusion; Όταν πρόκειται για διεκδίκηση του άντρα-keeper-κελεπούρι η ταξική και στυλιστική διαμάχη είναι στυγνή. Στυγνή και αμείλικτη. – Άσε μας με την πάλιο..(λινάτσα-ξεχαρβαλωμένη-κουρελού-πατσαβούρα θα το πω τελοσπάντων...) ρίχνει φαρμακερά το γκρί φούτερ πιτσιλίζοντας φουρκισμένο το νιπτήρα. Η πλατινέ ανταύγεια περνά στην αντεπίθεση straight from the καμπινέ: - Απαξιώ να σου απαντήσω γιατί είσαι πολύ λαϊκιά.. Και άντε αγόρασε ακόμα ένα All-Star να φορέσεις... της πετά τη χαριστική βολή.. – Θα το βάλω ρε, συνεχίζει απτόητο το γκρί φούτερ, γιατί εγώ δεν είμαι κοντή... Μεταξύ μας το γνώθι σ’αυτόν ούτε γι’αστείο διότι το 1,50 ούτε με τρίπατη πλατφόρμα δεν το 'βλεπε...

Και ξανά στο ρυθμό... Λίκνισμα, φλέρτ, πείραγμα, τίναγμα της φράντζας, αλλεπάληλα σφηνάκια υποβρύχιο καιιιι Πάτημα φρεσκοφτυσμένης τσίχλας με το καινούριο μποτίνι... Ρίχνοντας την κατάρα της κόκκινης σόλας (μη σε πιάσει, είναι χειρότερη ακόμα κι απ΄το μάτι το γαλανό) τρεκλίζεις ξανά πίσω στο γνωστό το μέρος. Αυτή τη φορά γίνεσαι μάρτυρας ενός δραματικού pas de deux... Η ψηλή μεθυσμένη μεσήλικη θαμώνας με την λιωμένη μάσκαρα κλαίει και οδύρεται για το δικό της killer-κελεπούρι αυτή τη φορά... - Με μέθυσε αλλά εγώ δεν είμαι απ’αυτές... θα πάρω το ταξάκι και θα πάω σπίτι μου... δεν θα κάνει τη δουλειά του... εσύ με ξέρεις τόσα χρόνια... κλαίει στον ώμο της ταλαίπωρης Russian Καμπινοκράτωρος με το πιατάκι για τα ψιλά. Ανασκουμπώνεται, βαδίζει στο διάδρομο πέρα δώθε, παίρνει χαρτί για να σκουπίσει τη λιωμένη μάσκαρα κι έπειτα συνειδητοποιεί και τη δική μου παρουσία που αγκομαχά να ξεκολλήσει και τις τελευταίες ίνες της βρωμότσιχλας   (στο κουτάκι της Trident φίλε να μη σώσεις... όχι τα 300.000 euros αλλά ούτε σκουριασμένο σέντσι τσακιστό να βρεις)...

Και τότε με πολύ σοβαρό ύφος μου πετάει: - Εσύ να μη γελάς γιατί αυτή εδώ η γυναίκα που τη βλέπεις έχει τρία πτυχία... Η Russian Καμπινοκράτωρ Λουντμίλα χαμηλώνει το βλέμμα δήθεν ταπεινά αλλά γελάνε και τ’αποτριχωμένα μουστάκια της... Συγκρατώντας την επιθυμία να μάθω για την ακαδημαϊκή δεινότητα της Λουντμίλα (άραγε ο "πόρτας" έχει degree στο Χαμετυπείον Αdministration;) αποχωρώ με το αναπόφευκτο clue της βραδιάς: Κουτσές, στραβές, πτυχιούχες, λαϊκές, όλες στον ίδιο καμπινέ βράζουμε...