από την Αλεξία Zed
Ανέκαθεν το ταξίδι από εδώ που μένω μέχρι την Αθήνα φαινόταν μακρύ, ανιαρό και ανούσιο. Με πηγαίνανε θέατρο, μόνο αυτό θυμάμαι από την Αθήνα τα παιδικά μου χρόνια… Κάποιες φορές, ανεβαίναμε με το σχολείο στην Ακρόπολη και επισκεπτόμασταν κάποιο μουσείο- ως εκεί. Εεε και σπανίως μια βόλτα στο Κολωνάκι, να δω καμιά βιτρίνα, άντε να κατέβω μια Βουκουρεστίου και μια Ερμού (ήταν οι μόνες που ξεχώριζα). Λίγο αργότερα, είμαι στη σχολή, όσο πιο μακριά από το κέντρο του Κέντρου γίνεται. Συγγρού, καλά είναι νομίζω.Αρχίζω να στριμώχνομαι στο λεωφορείο, να μη μπορώ να πάρω ανάσα, με τον πολύ τον κόσμο δεν έχω συνηθίσει, κάτι με πιάνει, ένα μούδιασμα στη γλώσσα, μια υγρασία στις παλάμες. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο (ή γκόμενο), έμαθα να ξεχωρίζω το Θησείο, το Μοναστηράκι και την Πλάκα (αλλά συνέχισα να χάνομαι μέσα στους δρόμους). Ο κόσμος, όμως, γιατί μου φαινόταν περίεργος; Η διαφορετικότητα να ήταν που μ’ ενοχλούσε; Μήπως με στεναχωρούσε που έβλεπα άλλο από αυτό που ήξερα; Περισσότερη δυστυχία, λιγότερη χλίδα; Με το ζόρι αναγνωρίζω στον εαυτό μου ελαττώματα. Όπως, για παράδειγμα, το ότι είμαι κακομαθημένη. Γιατί κακομαθημένη βρε άνθρωπε; Μπορεί να είμαι μόνο καλοαναθρεμμένη (σιγά μωρή μην είσαι και γαλαζοαίματη…)! Εντάξει, είμαι λίγο… κακοκαλομαθημένη…
Οι «Αθηναίοι» των προαστίων (νοτίων και βορείων), μαθαίνουν την Αθήνα στα φοιτητικά χρόνια. Είναι σαν… υποχρεωτικό μάθημα. Αναγκάζεσαι να μάθεις πoιό απ’ όλα αυτά τα λεωφορεία-χαλκομανίες σε πάνε στο πανεπιστήμιο, πού σ’ αφήνουν, από πού σε ξαναπαίρνουν. Πρέπει να ανοίξεις τα μάτια σου (και να κλείσεις τη μύτη σου κατά κανόνα) προκειμένου να βρεις σε όλη την Αθήνα τα διασκορπισμένα ακαδημαϊκά σου βιβλία. Τσακάλωφ, Ιπποκράτους, Σίνα, 25ης Σεπτεμβρίου, πίσω πάλι για την Ασκληπιού που ξέχασα κάτι και μετά στην Πινδάρου… Τα έμαθα κουτσά, στραβά, φοιτητική ζωή δεν έζησα. Όλοι οι συμφοιτητές μου έμεναν κέντρο, εγώ όμως όχι. Άραγε ποιος παίρνει αμάξι μέχρι εκεί; Που να το παρκάρεις; Στις ράγες του τραμ;
Τα χρόνια πέρασαν κι επέστρεψα με πτυχίο στην απομόνωσή μου αυτή τη φορά. Την Αθήνα την έμαθες; Με ρωτάει ο εαυτός μου. Μπα… του απαντάω και σπεύδω να πω πόσο αγοραφοβική μπορώ να γίνω άμα (δεν) θέλω. Κι όμως, κάλιο αργά παρά ποτέ που θα ‘λεγαν κι οι θείτσες. Γνωρίζω εκείνον που με βάζει στη θέση μου. Δεν το λέει ποτέ κατάμουτρα, δεν γίνεται ποτέ αγενής αλλά με θεωρεί σνομπ και ποιος ξέρει τι άλλο, κανείς ποτέ δεν έμαθε, η ουσία είναι πάντως ότι δεν είναι από την Αθήνα, ζει στο κέντρο. Δυο κρυάδες του έχω πετάξει και δεν ξέρω ποια από τις δυο έφταιξε. «Δεν ταιριάζουμε καθόλου» ήταν η πρώτη αλλά εκεί δεν είχε ενοχληθεί τόσο, με συγχώρεσε! Μετά είπα ότι «η Αθήνα μου μυρίζει». Τι το ήθελα; Αυτό ήταν… Τέλος! Εγώ είμαι ερωτευμένη κι αυτός με αδειάζει. Τι κάνω τώρα;
Κυκλοφορώ στην Αθήνα… Ασταμάτητα… Έχω μάθει και όλες τις πλατείες! Κλαυθμώνος, Καρύτση, Κολοκοτρώνη, Κοραή… Μια μέρα τον βλέπω, μιλούσε σε κάποιον στο τηλέφωνο, του εξηγούσε πού και πώς να πάει κάπου. «Από πού είναι και δεν ξέρει την Αθήνα;» τον ρωτάω. «Αθηναίος…» μου απαντάει ειρωνικά και φεύγει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου