pre...Ζω / πρέζα

από τον Δημήτρη Λιόλιο

Αθήνα/Κέντρο/Πλατεία Κοραή

   

Φιλαράκι έχεις ώρα;

(Διστακτικά...)

- Επτά παρά τέταρτο.

(Κάνει να φύγει αλλά επιστρέφει.)
  
Να σου πω... Ήμουν ναρκομανής.

(Ψελλίζει. Καταλαβαίνω ότι με κοιτάει επίμονα. Χαμηλώνω το βλέμμα. Ρωτάει αν του  φαίνεται. Έχω την εντύπωση ότι στο πρόσωπο μου εμπεριέχεται σχόλιο. Ετοιμάζομαι να απαντήσω ψευδώς. Το μετανιώνω τελευταία στιγμή...)

              

Φαίνεται...

(Ανταποκρίθηκα χαμηλόφωνα. Σίγουρα κατάπια και την τελευταία συλλαβή. Πλησιάζει και κάθεται δίπλα μου. Σκέφτομαι ότι μπορεί να με πλακώσει στο ξύλο. Να με ρίξει στο συντριβάνι. Να μου πάρει την τσάντα. Να πουλήσει τα όργανα μου.Να...)

Κοίτα με! Είχα οχτώ χρόνια στην πρέζα.  Καλά κρατιέμαι...ε;  

Φιλαράκι...Η ζωή γαμιέται.

(Τα μάτια του γυαλίζουν. Δεν είναι πάνω από τριάντα. Προσπαθώ να παραμείνω ανέκφραστος.Τον ντύνουν μια σκισμένη φόρμα κι ένα χοντρό αντιανεμικό μπουφάν.  Δείχνει άστεγος και κουρασμένος.)

  

             Τώρα είμαι καθαρός...

(Φουσκώνει το στήθος κι αφήνει ένα χαμόγελο περηφάνιας. Ανασκουμπώνεται κι αρχίζει να διπλώνει  τα μανίκια του. Φέρνει απότομα το χέρι του ασφυκτικά κοντά στο πρόσωπο μου. Δεν περίμενα μια τέτοια κίνηση...)

Τέσσερις  φορές προσπάθησα να τις κόψω. Τέσσερις. Τέσσερις φορές ο μαλάκας. Γαμιέται η πουτάνα σου λέω. Φιλαράκι,γαμιέται! Δεν τη γουστάρω τέτοια ζωή.

(Καθ' όλη τη διάρκεια το χέρι του είναι σταθερό μπροστά στα μάτια μου. Σηκώνομαι, βγάζω το πακέτο κι ανάβω ένα τσιγάρο. Σχεδόν μηχανικά κάνω  κίνηση να του προσφέρω... Αρνείται. Νιώθω άβολα κι είμαι έτοιμος να μπήξω τα κλάματα, μόνο και μόνο από το κλίμα που επικρατεί κι από τις πρώτες μου δεύτερες σκέψεις .)

Είπα τέλος και το εννοώ.Τέρμα οι μαλακίες. Τέρμα οι εξαρτήσεις.

-Πώς σε λένε;  

Φίλιππος απαντά. 

(Τώρα είναι όρθιος κι αυτός. Απλώνει το χέρι και μου χαρίζει ίσως την πιο θερμή χειραψία που έχω λάβει ως τώρα από κάποιον άγνωστο.)

Ξέρεις... Δεν ρωτούν ποτέ το όνομα μου.

(Χτυπάει το τηλέφωνο. Η παρέα μου περιμένει στην απέναντι πλευρά του δρόμου.Πρέπει να φύγω. Ο Φίλιππος κάθεται ξανά στο νωπό πεζούλι και παίζει με έναν αδέσποτο σκύλο. Με παροτρύνει να προσέχω. Αντεύχομαι ό,τι καλύτερο γι' αυτόν κι αρχίζω να απομακρύνομαι. Λίγο πριν φτάσω στο φανάρι τον ακούω να με φωνάζει. Γυρίζω...)

Ρε, μην με παρεξηγήσεις... Ήθελα μόνο να μιλήσω.