Μεταφοιτητική πρεμούρα

από την Ελένη Τσαλκιτζή

Πριν από πέντε χρόνια -και κάτι- ήμουν ένα παιδί που μαζί με χιλιάδες άλλα είχε μόλις τελειώσει τις πανελλήνιες εξετάσεις. Τότε ήμουν από τα τυχερά παιδιά. Είχα περάσει τελικά στη σχολή που επιθυμούσα και το μέλλον ανοιγόταν μπροστά μου υποσχετικά. Σχέδια, γλέντια, μια φοιτητική ζωή που με περίμενε. Πέντε χρόνια –και κάτι- αργότερα, ζω ξανά με τους γονείς μου στην πόλη που μεγάλωσα. Με ένα πτυχίο στην πλάτη και πολλά, μα πάρα πολλά ερωτηματικά για αυτά που θα έρθουν.

Το θέμα είναι πως δεν είμαι η εξαίρεση. Το «μεταφοιτητικό σύνδρομο» είναι πλέον από τα πιο διαδεδόμενα πράγματα στη γενιά των 23 και άνω. Και έχει διάφορα στάδια. Δεν ξέρω αν ευθύνεται περισσότερο η οικονομική κρίση ή το ότι οι νέοι είναι τόσο προστατευμένοι από τις οικογένειες τους που αρνούνται κάθε πρωτοβουλία. Η επιστροφή στο παιδικό δωμάτιο πάντως δεν είναι κι ό,τι πιο εύκολο σ’ αυτή τη μεταβατική περίοδο.

Το πρώτο στάδιο εκδηλώνεται με άρνηση, κατάθλιψη και νεύρα. Κανένας νέος δεν μπορεί να συνηθίσει πως πια δεν μένει μόνος. Δεν μπορείς να ακούς πια τέρμα μουσική ό,τι ώρα θες, πρέπει να αποχωριστείς τους φίλους σου και ν’ αφήσεις το διπλό κρεβάτι για το μονό με το κάγκελο στο πλάι. Επίσης, δεν μπορείς να παραγγείλεις φαγητό αν δεν πάρεις έγκριση από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Επιπλέον, είναι ανεπίτρεπτο να βγεις για ποτό στις 2 τα ξημερώματα. Που πας; Με ποιόν; Τέτοια ώρα;

Κι αφού συνηθίσεις όλα αυτά, έρχεται η ώρα των ευθυνών. Τι θα κάνεις τώρα με τη ζωή σου; Τζάμπα σπούδαζες όλα αυτά τα χρόνια; Νεύρα, άγχος, καμία ελπίδα να ονειρευτείς. Τώρα πρέπει να επιβιώσεις, είναι ανάγκη. Το καλό είναι πως έχεις πάντα φρεσκοπλυμένα ρούχα και κανονικό φαγητό. Δεν έχεις όμως καμία αίσθηση προσωπικού χώρου. Ο καθένας μπορεί να εισβάλει στο δωμάτιο σου ό,τι ώρα γουστάρει με την πρόφαση «έχεις τίποτα για πλύσιμο;».
 

Το «μεταφοιτητικό σύνδρομο» δεν ξεπερνιέται ποτέ. Πάντα έχεις την ελπίδα ότι κάποτε θα φύγεις από το σπίτι των γονιών σου και θα επιστρέψεις στα πρότερα άτσαλα ωράρια ύπνου, τον καφέ για μεσημεριανό και το λιπαρό κινέζικο delivery. Συμβιβάζεσαι όμως με μια πραγματικότητα που, εκ των πραγμάτων, δεν ξεπερνιέται από τη μια μέρα στην άλλη. Κάνεις θελήματα στους γονείς σου, τους βοηθάς. Τώρα η σχέση σας έχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Πρέπει να δικαιολογήσεις το χαρτζιλίκι που σου δίνουν γι’ αυτό και μπαίνεις σε πρόγραμμα. Στην ουσία το κάνεις για να μην βαριέσαι επειδή είσαι άνεργος. Αυτό το στάδιο μπορεί να κρατήσει αρκετούς μήνες. Εξαρτάται από την υπομονή των γονιών σου και κυρίως τη δική σου…

Το τελικό στάδιο λέγεται επανάσταση! Σε αυτή την κατάσταση αποφασίζεις πως δεν μπορείς πια να μένεις με τους γονείς σου. Έχεις τελειώσει το πανεπιστήμιο εδώ και τρία χρόνια (ελάχιστος χρόνος), έχεις πάρει τουλάχιστον δέκα κιλά (ελάχιστο βάρος) απ’ το σπιτικό φαγητό και ήρθε η ώρα να την κάνεις. Βρίσκεις μια δουλειά του ποδαριού που σου δίνει λεφτά μόνο για καφέδες και νοικιάζεις ένα σπίτι με τρία ενοίκια-δώρο από τους γονείς σου. Η κατάληξη της επανάστασης είναι αμφίβολη. Είτε θα πιάσεις την καλή και από βοηθός σερβιτόρου θα εξελιχτείς κάποτε σε υπεύθυνο και θα ζήσεις μια ζωή γεμάτη κραιπάλες και ξενύχτια, είτε θα σε απολύσουν κι από εκεί για να καταλήξεις στα παγκάκια απ’ όπου κάποτε θα σε μαζέψουν οι γονείς σου. Εν συνεχεία, θα επιστρέψεις στο σπίτι του μπαμπά και της μαμάς οι οποίοι τελικά θα σε πείσουν να ξαναδώσεις πανελλήνιες για ένα δεύτερο πτυχίο. Εννοείται πως θα δεχτείς! Θα τρως και πάλι νόμιμα τα λεφτά των γονιών σου! Φρόντισε απλά αυτή τη φορά να μην πάρεις πτυχίο ποτέ…