Είχα πιει, δεν θυμάμαι…

 από την Αλεξία Zed

Ξύπνησα μεθυσμένη, παραπατούσα, μέχρι να φτάσω από το δωμάτιό μου στην κουζίνα σκουντούφλησα σε όλους τους τοίχους. Σε μια ώρα έπρεπε να είμαι στη δουλειά, πριν τέσσερις ώρες ήμουν με ένα ποτό στο χέρι, όρθια και κεφάτη. Η κακή βδομάδα από το πρωί της Δευτέρας φαίνεται!

Με ξύπνησε ο ήχος μηνύματος του κινητού. Μα καλά, πως ξύπνησε τόσο πρωί η Τζένη-τζεν, αναρωτήθηκα, αφού υποχρεώσεις δεν είχε και απ’ όσο θυμόμουν, ξενύχτησε μαζί μου. Διαβάζω πολλές φορές το sms μέχρι να καταλάβω τι λέει. Είχε πέσει η τσάντα της δίπλα στο αυτοκίνητο, έξω από το σπίτι της, το ξημέρωμα, κάποιος το βρήκε και της χτύπησε το κουδούνι (πρωϊνιάτικα) να της το δώσει. Της τηλεφωνώ αμέσως, να μάθω αν το τσαντάκι παραδόθηκε σώο κι αβλαβές, ή είχε αντικατασταθεί με τσαντάκι- μαϊμού. Άλλωστε άδειο ήταν, ένα λιπ γκλος είχε μέσα μόνο, τα λεφτά μας τα είχαμε πιει σε ψηλά ποτήρια (ψιλά γράμματα…), επομένως μόνο το ίδιο άξιζε να κλέψει κανείς!

Αρχίζει να μου εξιστορεί μια μεθυσμένη συζήτηση, που είχε αφότου γυρίσαμε μεθυσμένες κι εύθυμες σπίτια μας. «Μα καλά βρε αθεόφοβη, είχες τα κουράγια να chatάρεις στο Facebook!» της λέω ξαφνιασμένη. Εκείνη απαντά με ένα κοφτό και δισταχτικό «ναι» (η επίσυρση φανέρωνε δυσπιστία για το ξάφνιασμά μου), δεν δίνω σημασία. Φτάνοντας στη δουλειά, με το κεφάλι καζάνι, ανοίγω το δικό μου Facebook… Όχι απλά λίγες ώρες πριν ήμουν κι εγώ online, αλλά είχα ανταλλάξει κομπλιμέντα, comments, like, e-mails με τις μισές επαφές μου και φυσικά είχα επικοινωνήσει και με τη Τζέν-τζεν. Φυσικά, δεν θυμόμουν καν πώς να ανοίξω τον υπολογιστή μου. Δεν προλάβαινα να μαζεύω τα αμάζευτα και να διαγράφω τα μεθυσμένα status… Ανοίγω και το Twitter… Κι όσο έψαχνα, τόσο έβρισκα. Βρε όρεξη που την είχα να ανοίξω παρτίδες με τα κοινωνικά δίκτυα! Μα καλά, τι στο καλό μας δώσανε και ήπιαμε;

Έχω πιει στη ζωή μου, πολύ, πολλές φορές, αλλά το να μη θυμάμαι δεν έχει ξαναγίνει. Το βράδυ της Κυριακής, ήμουν πολύ φρόνιμη όμως. Τι συνέβη επιτέλους; Κοντεύει να μεσημεριάσει κι η επίδραση ακόμα δεν έχει φύγει. Είμαι ακόμα ψιλογιούχου, συνεχίζω να μη θυμάμαι πολλά από το προηγούμενο ξενύχτι (μια ολόκληρη ζωή κράζω αυτούς που λένε «είχα πιει δεν θυμάμαι» και την πάτησα σαν πρωτάρα) και αποφασίζω να ανοίξω το καλό μου e-mail. Το καλό email είναι σαν τα καλά ρούχα, τα καλά παπούτσια. Το χρησιμοποιώ για επαγγελματικούς και άλλους σοβαρούς λόγους. Σε αυτό το σημείο η έκπληξη είναι τεράστια. Πέραν του ότι, όντας τύφλα στην κυριολεξία, είχα ξετινάξει Facebook και Twitter, παράλληλα, είχα στείλει και το βιογραφικό από το καλό e-mail μου… Respect! «Οk», λέω, «τώρα μπορώ να φρικάρω»…

Έφαγα τον ψηφιακό κόσμο να βρω πληροφορίες για τις παρενέργειες του τζιν. «Επιλεκτική απώλεια μνήμης» βρήκα… Α! Και «παραισθήσεις». Και τώρα που έκανα την έρευνά μου και ξέρω ακριβώς τι συνέβη θα σας δώσω τη συνταγή: αν έχετε άγχος για το μέλλον σας, πνίγεστε στην ανασφάλεια και γενικότερα μπάζει από παντού η κατάσταση, ξεκινήστε με ένα λευκό κρασί. Συνεχίστε με τρία σφηνάκια βότκα, δυο πορν-σταρ μαρτίνι, ολοκληρώστε το μέρος «σφηνάκια» με ωραιότατες τεκίλες (δυο κίτρινες και μια άσπρη), δεχτείτε ένα σφηνάκι αγνώστου ποιότητας και προελεύσεως και για επιδόρπιο πιείτε άφοβα τζιν- μονοκοπανιά! Η επίδραση ξεκινά μετά τη χώνεψη της τεκίλας και κρατά περίπου δώδεκα ώρες. Μετά μπορείτε να επιστρέψετε στη θλιβερή πραγματικότητα… OMG! I’m so soft…