e-δανεικά Παρίσια

από τον Δημήτρη Λιόλιο

Νομίζω ότι υπάρχει η στιγμή που ο καθένας συνειδητοποιεί ότι η ουσία των πραγμάτων κρύβεται στην απλότητα τους. Ή καλύτερα η αναγωγή στην οικειότητα που θέλει ή θα ήθελε να έχει με πρόσωπα, καταστάσεις και ιστορίες. Τόσο απλά. Τα πάντα γύρω δεν συνωμοτούν για τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από τον τρόπο που προέκυψαν ή τις βάσεις που επέλεξες να συμπεριφερθείς κάτω από ορισμένες συνθήκες. Είναι όντως γοητευτικό να ψάχνεις το μέσα, να το γυρίζεις ανάποδα και να του δίνεις χρόνο. Μόνο που αυτή την πραγματικότητα δεν αφορά κανέναν. Είναι υπόθεση αυστηρά προσωπική, η όποια χρήζει δουλειάς και αφοσίωσης. Ναι... Ισχύει πως αν δεν έχεις εσένα, τουλάχιστον εν μέρει, δεν μπορείς να έχεις τίποτα άλλο. Ακόμη κι αν βρίσκεσαι σε εσωτερικό πόλεμο, αυτό σημαίνει νίκη κατά κράτος. Είναι πρόκληση, ξέρω, αλλά συνεχίζω να πιστεύω πως στην πορεία βγαίνεις κάτι άλλο. Όταν  κάνεις χώρο - κερδίζεις λάμψη.

Βγαίνω έξω και παρατηρώ στυλιζαρισμένους ανθρώπους, λες και ξεπήδησαν από κουκλοθέατρο... Κινήσεις ακριβείας και έτοιμα φορεμένα λογάκια. Μαζικό φαινόμενο: το γελαδερό τους βλέμμα, χωρίς πολιτικές εκφάνσεις... Ξαφνικά γαλουχηθήκαμε μόνο στα ενήλικα και ιδανικά Παρίσια. Βλέπεις, πολίτες του κόσμου... Δηλώνουμε σνομπ και απολιτίκ εξ επιλογής, ενώ ταυτόχρονα ξοδεύουμε τόσο χρόνο να κυνηγώντας ποιοτικά φαντάσματα και πρότυπα. Κι όλο αυτό, για ένα άκρως εγωιστικό ρόλο μου προκαλεί θυμό. Θυμό και αποστροφή προς υψηλά αναστήματα. Μαζί και αγανάχτηση, γιατί εκφράσεις όπως το δεν γνωρίζω,  πλέον μας σπανίζουν. Έ, φυσικά. Πως να μην νιώθω λίγος με τόσους Βιτρούβιους κλώνους τριγύρω...

Έννοιες όπως ρίζα ή ταυτότητα χρειάζονται συνεχή και δια βίου αγώνα για να κατακτηθούν, τόσο σε προσωπικό όσο και σε ομαδικό επίπεδο. Δυστυχώς, σήμερα, είναι εκτός ύλης και  διάταξης. Σχεδόν όλοι έχουμε άποψη και γνώμη για τα πάντα. Ποντάρουμε, ορθότερα: τουιτάρουμε, οπλισμένοι με ακτιβιστικά κακέκτυπα και δεν σηκώνουμε Μαρκήσιο στο σπαθί μας. Ψάχνουμε αλλά δεν γνωρίζουμε τί ακριβώς. Το θέλουμε όμως... Και το θέλουμε πολύ. Μάθαμε να ζούμε με υποψίες και κενά... Κι αν κάτι με τρομάζει περισσότερο στην σημερινή κοινωνία είναι η άγνοια...Πρώτα η δική μου και μετά των υπολοίπων. Αλλά και πάλι, ποιος νοιάζεται... Εδώ ρέει σεξ μετά της επικαλύψεως. Χώνεψα λοιπόν ή καλύτερα μου το γράφω για να το εμπεδώσω, το πόσο βολεμένοι είμαστε όλοι μέσα σ' όλη αυτή την κατάσταση. Σάρκες, σώματα και μετά σπίτια μας, να χτίζουμε μόνοι μας τα δράματα. Βλέπεις, πληθαίνουν οι δικαιολογίες για την αποδόμηση της οικονομικής κρίσης.

Κανείς δεν θα σου χτυπήσει το κουδούνι προφασιζόμενος μόνο την αφύπνιση. Ακόμη κι αν γίνει έτσι, θα' χεις ήδη φτιάξει ένα τέλειο παραμύθι στο κεφάλι σου. Αψεγάδιαστο, με το καλύτερο κάστινγκ που εκεί μέσα δεν θα χωρά κανείς άλλος πέρα από το τομάρι σου. Η συλλογική ευθύνη είναι σοβαρή αξία. Γεια σου πρόεδρε... Γύρισε κανείς; Σε αυτό το σημείο, τουλάχιστον ιστορικά, οι ρήξεις είναι ότι πιο έγκυρο για να ανακαλύψουμε την διάσταση των πραγμάτων και να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Μη με ρωτάς πως, ρήξεις είναι - πόλεμο θέλουν.

Ίσως είναι η εποχή, τα μέσα ή οι άνθρωποι... Ίσως είναι που δεν αγαπάμε το σπίτι μας, που δεν ξέρουμε τί είναι στ΄αλήθεια σπίτι. Μεγαλώνουμε ανεύθυνα και ξεχάσαμε να χαριζόμαστε απερίσκεπτα. Ασχοληθήκαμε μόνο με τους εαυτούς μας, τα εγώ και τα αμετροεπή μας θέλω. Εγκλωβιστήκαμε εκεί μέσα και τώρα ασφυκτιούν τα σωθικά μας. Πλέον όλα έχουν αξία και κόστος. Και εγώ σου λέω πως δεν έχουν ή δεν είμαι σε θέση να αποδεχτώ αυτή την διάσταση. Αυτά... Κι ας με χάνω σε σοκάκια. Ξυπνάτε άνθρωποι γιατί ακόμη κοιμάμαι...