Ο "ομιλούν" κάδος

από την Μαριλένα Βρανά

Σκουπίδια: τα καταναλωτικά απόβλητα μιας χρεωκοπημένης κοινωνίας. Πολύ βαρύ. Θέαμα ντροπής: η συσσώρευση των απορριμάτων στους δρόμους τις εορταστικές μέρες προκαλεί την αγανάκτηση των πολιτών. Εκτός εποχής. Ομιλούντες κάδοι: η νέα ανέλπιστη ατραξιόν για κάθε περαστικό περιπατητή σε πλατείες και κεντρικούς πεζόδρομους. Αυτό μάλιστα!

Ε, ναι λοιπόν ήρθε η ώρα της αναγνώρισης και για τον τενεκέ-ξεγάνωτο! Ως εδώ η περιφρόνηση και η έκφραση αηδίας μπροστά σε κάθε υπερχειλισμένο πράσινο κάδο, ως εδώ το επιδεικτικό κλείσιμο της μύτης και τα απαξιωτικά «πουφ»! Ο ομιλούν κάδος είναι ένας νέος σύμμαχος στην πράσινη ανάπτυξη, που πολιτισμένα χάσκει προς το μέρος σου, ώστε να εναποθέσεις το άδειο κυπελλάκι του παγωτού, το ζαρωμένο πακέτο Marlboro, τον περασμένης εβδομάδας Αστρολόγο. Περνώντας για πρώτη φορά από μπροστά του τον κοιτάς ξαφνιασμένα και καχύποπτα σαν μαραφέτι-δάκτυλο της τοπικής αυτοδιοίκησης.. «Σιγά, μ’ αυτά παριστάνουν τάχα μου ότι νοιάζονται για την πόλη! Δεν κοιτάνε να στείλουν κανένα απορριματοφόρο…» σκέφτεσαι . Ύστερα τον συνηθίζεις, σπας πλάκα μαζί του, απαθανατίζεις σε βίντεο στο κινητό σου την μαγνητοφωνημένη φράση και την ακούς ξανά και ξανά όταν βαριέσαι αφόρητα μέσα στο αμφιθέατρο. Όσο κι αν το διακωμωδείς όμως ο ομιλούν κάδος έχει τη γοητεία του…

Η αγαπημένη μου ανάμνηση από τον ομιλούντα κάδο είναι αυτή της ανακάλυψής του πέρυσι την Άνοιξη. Τότε που μεγαλώνει η ημέρα, τότε που αρχίζεις και βγαίνεις από τη χειμερία νάρκη, τότε που η φίλη σου αρχίζει και ξεμυτίζει μέχρι και με σαγιονάρες μετά από ένα ξέφρενο Πάσχα στην Πάρο… Η ανακάλυψη κοσμογονική! «Θα ξανάρθουμε μετά» μου υπόσχονται τραβώντας με σχεδόν σηκωτή προς το γνωστό στέκι με τα έκφυλα cocktails (Pornstar Martini) και τους σάτυρους bartenders… Εκεί, επιδιδόμενες ανελλιπώς στα δύο αγαπημένα χόμπι «μπανίζειν» και «φτυαρίζειν» και κατορθώνοντας να ξεγλιστράμε από τις αδυσώπητες αγκωνιές του θηλυκού σερβιτόρου γνωστού και ως «Οξυζεναρισμένος Σουγκλάκος», θέταμε τα θεμέλια για μία ακόμη επική βραδιά. Ο μοναδικός άντρας της παρέας μετά τις συστάσεις και την επακόλουθη ανάκριση («Τρία χρόνια σχέση; Ή χωρίζεις ή παντρεύεσαι!») αποφασίζει να μας κλείσει το στόμα κερνώντας μας αμέτρητους γύρους από ομοίως έκφυλα σφηνάκια «Lick Le-μουνι», σερβιρισμένα σε λεμονόκουπες.. Στο ευτελές πνεύμα αυτού του διονυσιακού ηδύποτου ακολουθεί λεμονο-μακελειό για το ποια αξίζει να λάβει την πιο ξεχειλωμένη λεμονόκουπα...

Το σημείο-κάδος όμως συνεχίζει να είναι κολλημένο στον εγκέφαλο… Η αβάσταχτη φαιδρότητα του είναι σε καλεί να μυήσεις στον νεοανακαλυφθέντα κάδο όσους εναπομείναντες αγνοούν την ύπαρξή του ώστε να τον καταστήσεις κοινό τόπο θυμηδίας και κλαυσίγελου… Η ενθαρρυντική του επίκληση «αγαπητέ πολίτη, τώρα είμαι έτοιμος να δεχτώ τα απορρίματά σου», αρχίζει και ακούγεται στα παραζαλισμένα αυτιά σου τις πρώτες πρωινές ώρες σαν μια φιλική κουβέντα από έναν γνωστό… Σαν αλλοτινή Πυθία, η μαύρη κυλινδρική μάζα, στέκει εκεί έτοιμη να μασουλήσει σε κατάσταση νιρβάνας κάθε μικρό και μεγάλο απόβλητο ενώ εσύ μάταια περιμένεις εκτός από το «ευχαριστώ» να ακούσεις μαζί και κάποιον διφορούμενο χρησμό…

Εμμένεις προσκολλημένος δίπλα του είτε τραγουδώντας «Δεν παντρεύομαι, δεν παντρεύομαι» από Λίτσα Διαμάντη, (αν είσαι ο άντρας της παρέας), είτε κάνοντας ατέλειωτα οχτάρια πάνω σε ψηλά τακούνια μέχρι να βρεις το κέντρο βάρους σου και το ακριβές σημείο που έχεις παρκάρει. Έκτοτε ένα είναι σίγουρο: ο παλιόφιλος ο ομιλούν κάδος έχει μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου…