Γόβες μολότοφ…

από τον Γρηγόρη Μπέκο

Όταν οι δυο ανιψιές μου συζητούν για το πόσο προκλητικά τους συμπεριφέρεται ένα καινούργιο ζευγάρι γόβες μέσα απ' τη βιτρίνα, αρχίζω να φοβάμαι. Τα βλέμματά τους σκοτεινιάζουν. Είναι η στιγμή που αλλάζει ακόμα κι η γεύση του καφέ που πίνω μαζί τους, είναι η στιγμή που ο αέρας γίνεται πνιγηρός και η ατμόσφαιρα στυφή. Κι αρχίζω να φοβάμαι περισσότερο, όταν πλέον με έχουν πείσει πως θα έκαναν ακόμα και εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων για να τις αποκτήσουν. Τις άκουγα να μιλούν για την επικείμενη θριαμβευτική έφοδό τους στο σικάτο μαγαζί του Κολωνακίου και νόμιζα ότι ήμουν σε κάποια υπόγα στρατιωτικού σχεδιασμού κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Φαντάστηκα, ντροπή μου το ξέρω, την ανιψιά(1) στα χακί, με κράνος και άρβυλα, να ρίχνει μια χειροβομβίδα στους εχθρούς που μ’ αλαλαγμούς ζώνανε απειλητικά τις μοναδικές γόβες της, τις άλλες κυρίες δηλαδή που τόλμησαν να θελήσουν, άκου τώρα όνειδος, κάτι που είχε λιμπιστεί η ίδια και για το οποίο θα έφτανε μέχρι και στο Κακουργιοδικείο – αρκεί, εννοείται, να φορούσε ενώπιον των δικαστών τις συγκεκριμένες γόβες…

Μετά από τόσους διασκεδαστικούς κι ανερμάτιστους διαλόγους (που οι ανιψιές μου θα μπορούσαν να εκδώσουν μ’ ένα ναζιάρικο ροζ εξώφυλλο και να βγάλουν τα έξοδα των καλλυντικών τους εφ’ όρου ζωής) για τα γυναικεία υποδήματα, όπως και για άλλα αξεσουάρ -που άπτονται ή δεν ακουμπάνε ούτε γι’ αστείο τους φετιχισμούς- κατέληξα στο συμπέρασμα ότι θα έπρεπε να έχω σκύψει πάνω απ’ την ιστορία της Σταχτοπούτας με μεγαλύτερη προσοχή, μη πω δέος και γίνω γραφικός. Ένεκα γοβακίου (και μόνον) η Σταχτοπούτα καπάρωσε εν τέλει τον πρίγκιπα και άφησε τις ετεροθαλείς αδελφές και την κακίστρω μητριά της να τραβάνε τα βυζιά τους πάνω απ’ τις κολοκύθες! Ιδού το ηθικό δίδαγμα του παραμυθιού και το μαγευτικό του κέντρο! Όλα τ’ άλλα είναι λεπτομέρειες που συσκοτίζουν τη μοναδική κι ατράνταχτη αλήθεια: ότι η γυναίκα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς γόβες. Δεν έχει καμία σημασία αν μια γυναίκα ή ένα μικρό κομμάτι των γυναικών δεν φοράνε ή, εν πάση περιπτώσει, δε γουστάρουνε τις γόβες. «Είναι αρρωστημένες προσωπικότητες» θα έλεγαν οι ανιψιές μου. Όλες, κατά βάθος, θα ήθελαν ένα ζευγάρι γόβες να τους στολίζει τα πόδια. Κι όταν οι ανιψιές μου λένε το «κατά βάθος» το εννοούν: τα τέσσερα μάτια τους μετατρέπονται σε κανόνια των οποίων τα στόματα αχνίζουν κι είναι έτοιμα να εκτοξεύσουν ό,τι μπορεί να σε πάρει, να σε σηκώσει και να σε αφανίσει…

Η ανιψιά(2) βίωνε το απόλυτο δράμα. Είχε τα λεφτά, είχε αρχίσει μάλιστα και τις φανταστικές πρόβες τα πρωινά όταν έχωνε τα λεπτά ποδαράκια της στα στενά καστόρινα μποτίνια, δεν μπορούσε όμως να αγοράσει τα παπούτσια. Η αιτία; Τα καταστήματα ήταν κλειστά λόγω των συνεχόμενων ταραχών στο κέντρο της Αθήνας. Το Κολωνάκι θύμιζε κάτι από Καμπούλ (ή Βαγδάτη -δε θα χαλάσουμε τις καρδιές μας) για πολλές ημέρες. Εκείνη, πηγαίνοντας προς το σπίτι, περνούσε έξω απ’ το πολυτελέστατο μαγαζί και κοντοστεκόταν για μερικά λεπτά βαριανασαίνοντας. Θα ορκιζόταν πως άκουγε πίσω απ’ τις σφαλισμένες λαμαρίνες τ’ αναφιλητά των υποδημάτων που κάποια μέρα, το δίχως άλλο, θα γίνονταν δικά της. Τότε οργιζόταν και έσφιγγε την υψωμένη γροθιά της στο καυσαέριο. «Κατηραμένοι κουκουλοφόροι! Έχετε καταστρέψει το έθνος, τον τόπο, τα όνειρά μας!» σιχτίριζε και ύστερα έβαζε λίγο λιπ γκλος στα χείλια ν’ αναθαρρήσει. Φοβόταν ότι το μαγαζί θα άνοιγε μια μέρα που θα πνιγόταν στη δουλειά και κάποια κοτσονάτη νεόπλουτη θα της έτρωγε τις γόβες στην ψύχρα με την εικοστή τέταρτη πιστωτική της κάρτα. Είχε αρχίσει να μου εξιστορεί τα καθέκαστα του «αποκλεισμού των γοβών» συντετριμμένη, με την ταξιδιάρικη φράση «και καθώς τ’ ασκέρι κατέβαινε την οδό Σκουφά»…

Ξαφνικά ακούστηκε ένα γάβγισμα. Θορυβημένος έστρεψα το βλέμμα έξω απ’ το παράθυρο. «Που κοιτάς καλέ;» μου λέει η ανιψιά (ο αριθμός, εν προκειμένω, δεν παρατίθεται για λόγους ευθιξίας) βγάζοντας απ’ την τσάντα της το εντυπωσιακό ροζ i-phone της. Το σκυλάκι ήταν ηλεκτρονικό, όπως κατάλαβα με περισσή έκπληξη, και ήταν η ώρα που η ανιψιά μου έπρεπε να του δώσει την e-σκυλοτροφή του για να μην αρχίσει το αλύχτισμα και μας πάρει ο διάβολος. Τότε εμφανίστηκε ένα «συννεφάκι» πάνω απ’ το κεφάλι μου στο οποίο κατέληγα πώς ένα ροζ i-phone μπορεί να ενσταλάξει στην ψυχή μιας γυναίκας τις αρετές της εγκράτειας. Παλαιότερα, τότε που ο κόσμος κυκλοφορούσε με τα φτηνιάρικα κινητά της Nokia η γυναίκα μπορούσε να ξεδιπλώσει την υπερβολική εκδοχή του εαυτού της: μπορούσε να πει τον γκόμενο μαλάκα κι ύστερα να κλείσει το τηλέφωνο πετώντας το στον πρώτο εύκαιρο τοίχο. Με τα i-phone, που όσο να πεις κοστίζουν κάτι παραπάνω, οι γυναίκες συγκρατούνται και η οργή τους βρίσκει διέξοδο μόνο στο ανέξοδο πεδίο της ρητορικής…

Οι ανιψιές μου συζητούσαν και εγώ τις άκουγα αφήνοντας για ελάχιστα δευτερόλεπτα τις σκέψεις μου να μπερδευτούν με τις τολύπες καπνού που ανέβαιναν αργά προς το ταβάνι της ήσυχης καφετερίας. Είναι κάτι που απολαμβάνω να κάνω όταν πίνουμε μαζί καφέ και αυτές φωνάζουν «θείε σταμάτα να καπνίζεις, θα πεθάνεις μόλις στα εξήντα επτά σου χρόνια!». Σκέφτηκα τότε να ρωτήσω ποια απ’ τις δύο θα αγόραζε τελικώς το μοναδικό αυτό ζευγάρι γόβες. Έπειτα θέλησα, στηριζόμενος σ’ αυτήν την αφέλεια που καρφώθηκε ξαφνικά στο μυαλό μου, να καταστρώσω έναν συλλογισμό που θα μπορούσε να τις μπερδέψει και έτσι να τους την σπάσω. Τότε ήταν που η μια έλεγε στην άλλη «για πες τώρα, πώς θα τις συνδυάσουμε με τα ρούχα μας;». Οι εξελίξεις με είχαν ήδη ξεπεράσει, η οποιαδήποτε απόπειρά μου να επέμβω θα ήταν μάταιος κόπος –δε θα ήθελαν και πολύ να με χαρακτηρίσουν σαν τον σπόρο της γκρίνιας και της διχόνοιας ανάμεσά τους που πάντα σκέφτεται την κακή έκφανση των πραγμάτων και καταστρέφει τις όμορφες ιστορίες. «Εσύ θείε, άκου να μαθαίνεις!» μου είπαν και κείνη τη στιγμή αυτό με συνέφερε πολύ. Ο καφές απέκτησε την πρότερη, συνηθισμένη και οικεία γεύση του…