Μια βραδιά, μικρή σαν σπίθα!

 από την Αλεξία Zed

Περίγραψέ το... Γεύση από μαύρο ρούμι, εικόνες από ένα μπλε ξημέρωμα, ήχος ένα διαρκές βουητό στα αφτιά από πολύ δυνατή μουσική, μυρωδιά ξινόμηλο, αφή… Τις προάλλες είχα μια συζήτηση, για το «πότε πραγματικά περνάμε καλά και πότε όχι». Πριν λίγο γύρισα από κάπου και σκεφτόμουν αυτές τις κουβέντες, που κανείς –σε εκείνη τη συζήτηση- δεν μπορούσε να βάλει σε μία σειρά. Αφού το σκέφτηκα πολύ όμως κατέληξα… Έχεις περάσει καλά, όταν γυρνώντας σπίτι σου το βράδυ μπορείς να νιώσεις πως ό,τι έζησες μπορεί να επαναληφθεί στο μυαλό σου μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, μέσα σε μια στιγμιαία σκέψη, σαν όλο το βράδυ να διήρκησε όσο διαρκεί η ζωή ενός σπίρτου…

Στο πλαίσιο του πρότζεκτ μου «μαθαίνω την Αθήνα», βρισκόμουν στα Εξάρχεια, στο σπίτι μιας φίλης… Ξεκινήσαμε με τσάι και ντόνατς, συνεχίσαμε με ρακόμελο και σοκολατάκια, που και που ανάβαμε και κανένα τσιγάρο. Μέσα στο μυαλό μου, το τσάι και το ρακόμελο, η νικοτίνη και η σοκολάτα γίνανε ένα… Μια ενιαία γεύση, η γεύση της βραδιάς. Ακόμη και ώρες μετά, ένιωθα στη γλώσσα μου σα να έχω φάει και να έχω πιει… το σπίτι της! Όταν πας για πρώτη φορά σε ένα μέρος, το συνδυάζεις με τις γεύσεις και τις μυρωδιές του- για πάντα ίσως! Και όπως ξέρετε, ειδικά με τις μυρωδιές έχω ένα θεματάκι… Η φίλη μου, είχε ανάψει μερικά αρωματικά κεριά, μερικά απλά κεριά χωρίς άρωμα, όμως κι αυτά μυρίζουν κάπως, το φυτίλι τους, η θέρμη τους… Μύριζα και το ψεκαστικό χώρου που «φτερνιζόταν» κάθε τόσο και φυσικά το μέλι, τόσο από το τσάι, όσο και από τη ρακή. Το παράθυρο ήταν μισάνοιχτο, να βγαίνει η κάπνα. Η χαρακτηριστική μυρωδιά απ’ έξω ανακατευόταν μαζί με όλες αυτές τις μυρωδιές και τελικά γινόντουσαν μία…

Ύστερα ήταν ο ήχος… Η αισθησιακή μουσική που αναδυόταν από το λαπ-τοπ, το γέλιο μου, τόσο δυνατό που ακουγόταν ξένο, η φωνή της φίλης μου, το «είμαι πολύ ερωτευμένη» που έλεγε και δεν το χωρούσε στο στόμα της γιατί ήταν πολύ μεγάλο. Μεγαλύτερο από τις λέξεις κι εμένα μου ακουγόταν αυτό τόσο εκκωφαντικό, τρομερό και υπέροχο… Μετά έφερνε τα χέρια της κοντά στα μάγουλά της και χαμογελούσε σαν παιδάκι. Μπορούσα να ακούσω το ποτό να πέφτει από το μπρίκι στο ποτήρι κι ύστερα το χαρακτηριστικό του σύρσιμο στο ξύλινο τραπέζι. Κι ο ένας ήχος, να μην καλύπτει τον άλλο στη μνήμη μου… Άγγιξα το τραπεζάκι, κολλούσε λίγο από το ποτήρι μου, είχε στάξει λίγο απ’ το ρακόμελο. 

Την ίδια στιγμή ένιωθα τη ζακέτα μου σαν χάδι, όπως τραβιόταν τη στιγμή που έσκυβα για να πιάσω την τραχιά χαρτοπετσέτα.Η ρακή ήταν καυτή όταν την ακουμπούσες στα χείλη, κι αμέσως μετά, τι να πω, ίσως από το ρουθούνισμα, πινόταν χλιαρή. Όποτε άνοιγε λίγο παραπάνω το παράθυρο ένιωθα ένα ρίγος στο σβέρκο κι ύστερα ξάπλωνα προς τα πίσω στην αναπαυτική πολυθρόνα, κατάπινα το ρακόμελο κι ένιωθα σα να κουρνιάζω κάτω από λάμπα, σαν να ήμουν κάτω απ’ αυτές που βάζουν στα μικρά κοτοπουλάκια για να μεγαλώσουν! Τώρα, κλείσε τα μάτια και σκέψου πως όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε μια στιγμή!