Το σπίτι με τα ροζ τούλινα μπαλκόνια

από την Μαριλένα Βρανά

Σπιτάκια φρεσκοασβεστωμένα με χαμηλές στέγες και μπλε παράθυρα. Πύργοι με μπροκάρ υφάσματα, κινέζικες πορσελάνες και μυστικές καταπακτές. Αχανή minimal lofts με πλεξιγκλάς καρέκλες Philip Starck και πληθώρα από μεταλλικά ασημένια gadgets. Σπίτια εκ διαμέτρου διαφορετικά στο χώρο, στο χρόνο, στους ιδιοκτήτες…

Περνώντας από τον δρόμο της Καστέλλας με τα συγγενικά μεταξύ τους πολύχρωμα διατηρητέα, το μάτι μου με μεγάλη έκπληξη έπεσε σε ένα συγκεκριμένο, χρώματος ροδί με μικρά μαύρα μπαλκονάκια. Τα μικρά μαύρα μπαλκόνια δεν είχαν γλάστρες από γεράνια, ούτε απλωμένα ρούχα. Ήταν τυλιγμένα γύρω γύρω με αχνό κουφετί ρόζ τούλι τόσο ελκυστικά στα μάτια μου όσο και μία πυραμίδα από παστέλ macaron τυλιγμένα σε χρωματιστό σελοφάν. Έψαξα στην τσάντα μου αλλά δεν είχα μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή. Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο σκέφτηκα. Ίσως βαφτίζουν κάποιο κοριτσάκι και έχουν στολίσει και το σπίτι. Δεν ήθελα να λήξω όμως τόσο άδοξα αυτή την εικόνα. Άρχισα να πλάθω τη δική μου εκκεντρική ηρωΐδα, τη μοναδική ένοικο του νεοκλασικού με τα ροζ μπαλκόνια.

Η ένοικος λοιπόν δεν είναι και πολύ μικρή σε ηλικία. Την έχουν πάρει τα χρόνια. Ποτέ όμως δεν έχασε την αδυναμία της για το ροζ χρώμα. Λατρεύει το μπαλέτο. Αν και δεν κατάφερε να γίνει χορεύτρια γιατί είχε πλατυποδία έχει ένα μεγάλο αντίγραφο από αυτόν τον πίνακα του Ντεγκά με τις ροζ μπαλαρίνες στο σαλόνι του σπιτιού. Πάνω από το πιάνο. Πού και πού βγαίνει έξω για τις αγορές της. Με τις σπατάλες που έκανε μικρή δεν έχει πια την ευχέρεια για υπηρέτρια. Η μαμά της της έλεγε να είναι προσεκτική. Αλλά δεν την άκουγε. Προτιμούσε να ανταλλάσσει βαρετά χαρτονομίσματα με τόνους από συννεφένιο ρόζ σιφόν για τα cocktail parties που την καλούσαν. Οι φίλες της την κοροΐδευαν γι’ αυτή της τη μανία. Την έλεγαν γραφική. Αλλά δεν την ένοιαζε. Παντρεύτηκε κιόλας. Ο άντρας της την αγαπούσε και συνέχιζε να την κακομαθαίνει. Της κράταγε το χέρι στο αεροπλάνο, την περίμενε υπομονετικά στα δοκιμαστήρια, έβρισκε χαριτωμένες τις ιδιοτροπίες της...

Παιδί δεν έκαναν. Ένας από τους δύο δεν μπορούσε. Αυτός ήταν ο λόγος που πολλές φορές καθόταν θλιμμένη μπροστά από τον πίνακα με τις ροζ μπαλαρίνες. Θα ήθελε μία κόρη. Τη φανταζόταν να γυρίζει από το σχολείο με τις πλεξούδες της να ανεμίζουν με ροζ κορδέλες. Ήταν σίγουρη ότι κι εκείνη θα αγαπούσε το ροζ χρώμα. Ίσως και το μπαλέτο. Ο άντρας της, της είχε πάρει ένα κανίς για συντροφιά. Απ’ αυτά τα ροζ. Στην αρχή είχε ξετρελαθεί μαζί του. Μετά το βαρέθηκε. Εκείνο δεν θα έβαζε ποτέ του πουέντ. Αλλά είχαν ο ένας τον άλλον. Πάνε δύο χρόνια που πέθανε. Ανακοπή. Ζει με τη σύνταξή του. Τα καταφέρνει γιατί πολλές φορές ξεχνάει να φάει. Αποκοιμιέται συχνά στο σαλόνι με ανοιχτή την τηλεόραση. Αποφεύγει να κοιτάζεται στον καθρέφτη. Δεν της αρέσει που έχει κάνει ρυτίδες. Της φαίνεται ότι το σπίτι δεν έχει παλιώσει τόσο όσο εκείνη. Γι’ αυτό της αρέσει να τυλίγει τα μικρά μαύρα μπαλκόνια με ροζ τούλι. Έτσι δεν το ξεχνάει εύκολα κανείς. Όπως έχουν ξεχάσει εκείνη…

Την επόμενη εβδομάδα πέρασα από το ίδιο σπίτι με σκοπό να το βγάλω φωτογραφία. Αδιάσειστο πειστήριο. Τα ροζ τούλια είχαν εξαφανιστεί. Στο πλαϊνό μπαλκόνι κρέμονταν άχαρα διάφορα ασπρόρουχα. Δεν έχει μείνει τίποτα που να το αποδεικνύει. Σκέφτηκα να χτυπήσω το κουδούνι και να ζητήσω ευθαρσώς απ’ τον ιδιοκτήτη να τα ξαναβάλει. Το σίγουρο είναι ότι δεν το φαντάστηκα. Τ’ ορκίζομαι. Στον πίνακα του Ντεγκά με τις ροζ μπαλαρίνες!